|
Szkoła Podstawowa im. Partyzantów Braci M. i A. Chrzanowskich
ul. Chodkiewiczów 18, 16-040 Gródek, woj. podlaskie
|
 |
odwiedzin: 293699 / dziś: 70 / teraz: 26
|
    |
|
|
 |
 |
 |
 |
|
Pedagog
|  |
Pedagog radzi! Drodzy uczniowie! W tym niełatwym dla Was wszystkich czasie pandemii koronawirusa, kiedy musicie uczyć się w zupełnie nowych warunkach, nie zawsze pewnie wiecie co zrobić, aby nauka była efektywna i dawała choć trochę przyjemności. Spróbuję Wam chociaż trochę w tym pomóc.
Techniki uczenia się Uczenie się na ogół nie jest czynnością lubianą. Rzadko zdarza się by ktoś uczył się dla samej przyjemności. Chyba, że uwielbia to, czego się uczy. Skuteczność uczenia się jak wylicza dr Henryk Pietrzak, psycholog z Uniwersytetu Rzeszowskiego zależy od motywacji, pozytywnego nastawienia, sposobu przyswajania wiedzy, stopnia zainteresowania przedmiotem i zrozumienia materiału, koncentracji i uwagi, indywidualnego podejścia związanego z naszym rytmem psychofizycznym, miejsca przeznaczonego na wkuwanie, relacji między czasem na nie poświęconym, a wypoczynkiem, sposobami zapamiętywania i powtarzania. Co sprzyja zapamiętywaniu? • Rozłożenie nauki w czasie • Uczenie się na głos • Powtarzanie całego materiału • Przypominanie sobie materiału w warunkach takich, w jakich uczyliśmy się • Wyobrażenie sobie osób lub rzeczy w ruchu. • Atmosfera zabawy, śmieszne, karykaturalne wyobrażenia • Grupowanie i ustalanie kolejności według jakiegoś kryterium
Motywacja do nauki jest celem dla którego ktoś chce poświęcić swój czas. Pozytywne nastawienie występuje wówczas, gdy ktoś wie, dlaczego czegoś się uczy. Łatwiej wtedy ustosunkować się pozytywnie do przyswajania wiedzy. Takie nastawienie niweluje stres i daje nadzieję osiągnięcia skutku. - Przed przystąpieniem do nauki dla poprawy nastroju warto zafundować sobie jakąś przyjemność lub obiecać sobie nagrodę pod koniec wkuwania -radzi psycholog, dr Henryk Pietrzak. -Przed nauką unikajmy negatywnych emocji, bądźmy w miarę najedzeni i wypoczęci. Jeśli lubimy, czego się uczymy, łatwiej nam na tym czymś skupić uwagę i to zrozumieć. Taki stan ducha z kolei sprzyja zainteresowaniu i wpływa na koncentrację.
Nauce sprzyja muzyka, np: "Zima. Cztery pory roku" Vivaldiego", Aria na strunie G" Bacha ", Symfonia praska" Mozarta, Koncert skrzypcowy D -dur Beethovena, Koncert skrzypcowy g -moll Brahmsa, Walce Chopina, Symfonia F -dur i C -dur Haydna.
- Uczyć się jest najlepiej przy biurku lub stole mając po lewej stronie światło. Leżenie na kanapie sprzyja rozleniwieniu. W przerwie nauki warto spojrzeć na przyrodę za oknem lub kwiat w doniczce. To doskonały relaks! -zaleca psycholog, dr Henryk Pietrzak. Nie należy uczyć się jednego przedmiotu, lecz kilku na przemian. Materiał do nauki powinien być podzielony na partie. Warto zaczynać naukę od sporządzenia jej planu, a także planu przerw i powtórzeń. Zacząć dla uaktywnienia mózgu od zagadnień łatwiejszych, następnie przechodząc do trudniejszych. Potem dla wyluzowania powrócić do łatwiejszych i wreszcie ugruntować materiał trudny. Powtórz całość przed egzaminem. Skuteczność uczenia się poprawiają olejki bazyliowy i rozmarynowy. Uczenie się na bieżąco polega na powtórzeniu materiału zaraz po przesłanej lekcji. Potem, np. za godzinę lub po odrobieniu innych zadań oraz na drugi dzień i za kilka dni.
- Uwaga uczniowie klas VIII! Naukę do egzaminów najlepiej zacząć na dwa miesiące przed ich terminem. Najlepiej powtarzać dwa kontrastujące ze sobą przedmioty, a na dzień przed egzaminem całość jeszcze powtórzyć.
Gródek, 29 kwietnia 2020 r. Pedagog: Ewa Bielawska |
|
UWAGA! – RODZICE I UCZNIOWIE KLAS VIII Pedagog szkolny informuje:
Wykaz podstawowych jednostek służby medycyny pracy uprawnionych do przeprowadzania bezpłatnych badań lekarskich w okresie od II do IV kwartału 2020 r. Prosimy o zapoznanie się z informacją uzyskaną z Podlaskiego Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w sprawie wykazu podstawowych jednostek służby medycyny pracy przeprowadzających bezpłatne badania lekarskie z zakresu medycyny dla: 1. kandydatów do szkół ponadpodstawowych lub wyższych i na kwalifikacyjne kursy zawodowe, uczniów i słuchaczy tych szkół, studentów oraz słuchaczy kwalifikacyjnych kursów zawodowych, którzy w trakcie praktycznej nauki zawodu lub stażu uczniowskiego będą lub są narażeni na działanie czynników szkodliwych, uciążliwych lub niebezpiecznych dla zdrowia, z wyłączeniem dorosłych kandydatów i słuchaczy kwalifikacyjnych kursów zawodowych; 2. doktorantów, którzy w trakcie kształcenia będą lub są narażeni na działanie czynników szkodliwych, uciążliwych lub niebezpiecznych dla zdrowia; 3. kandydatów do szkół ponadpodstawowych lub uczniów szkół ponadpodstawowych prowadzących kształcenie w zawodzie, dla którego podstawa programowa kształcenia w zawodzie szkolnictwa branżowego, przewiduje przygotowanie do uzyskania umiejętności kierowania pojazdem silnikowym lub do uzyskania kwalifikacji do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy i umiejętności kierowania pojazdem silnikowym lub realizującej przygotowanie do uzyskania umiejętności kierowania pojazdem silnikowym w ramach dodatkowych umiejętności zawodowych w zakresie wybranych zawodów; 4. niepełnoletnich kandydatów na kwalifikacyjne kursy zawodowe lub słuchaczy kwalifikacyjnych kursów zawodowych, w zakresie kwalifikacji wyodrębnionej w zawodzie, dla której podstawa programowa kształcenia w zawodzie szkolnictwa branżowego, przewiduje przygotowanie do uzyskania umiejętności kierowania pojazdem silnikowym lub do uzyskania kwalifikacji do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy i umiejętności kierowania pojazdem silnikowym.
Załączniki SĄ DO POBRANIA NA STRONIE PODLASKIEGO KURATORIUM OŚWIATY
Wykaz PJSMP na II-IV kwartał 2020 r Skierowanie ucznia na badanie - praktyczna nauka zawodu Skierowanie ucznia na badanie - kierowca Gródek, 24.04.2020 r. Pedagog: Ewa Bielawska |
|
PEDAGOG RADZI: „W cieniu koronawirusa – jak sobie radzić z emocjami wywołanymi pandemią?”
Z uwagą i niepokojem śledzimy informacje na temat koronawirusa, decyzje władz, wytyczne służb sanitarnych. Zastanowimy się, jak sprawić by nasz lęk był adekwatny do poziomu zagrożenia? Co możemy zrobić dla siebie oraz swoich bliskich? Tym co najbardziej obecnie może nas niepokoić jest nieprzewidywalność. W natłoku różnych informacji mamy trudności z podejmowaniem decyzji, nie wiemy jak się zachować. Obecna sytuacja jest szczególnie trudna dla osób cierpiących na zaburzenia lękowe, osób znajdujących się w grupie podwyższonego ryzyka, a także dla dzieci, które do końca nie rozumieją sytuacji, ale wyczuwają niepokój dorosłych. W obliczu obecnej sytuacji, w kontekście radzenia sobie z emocjami wywołanymi pandemią, możemy czuć lęk, ale też złość, smutek czy nawet radość lub ulgę (bo np. możemy dłużej pospać, jesteśmy odciążeni od części obowiązków). Jeśli więc doświadczasz „mieszanych uczuć” jest to z pewnością przejściowy etap adoptowania się do nowej sytuacji.
W trudnych sytuacjach stosujemy różne strategie radzenia sobie z napięciem. W obliczu lęku przed pandemią niewłaściwymi strategiami mogą być: - unikanie – może przejawiać się w odcięciu od informacji i ograniczaniu kontaktów społecznych. Na dłuższą metę może to potęgować uczucie bezradności i lęku. - poddanie się – przyjęcie strategii, że „i tak nie da się nic zrobić, nie ma się co starać”. Taka postawa może dawać paradoksalnie poczucie ulgi, ale w ogóle nie mobilizuje do działania. - nadmierna kompensacja – czyli „zgrywam twardziela”, ta strategia polega na bagatelizowaniu zagrożenia lub zaprzeczaniu mu.
Jeśli zauważymy u siebie lub naszych bliskich, czy podopiecznych choć jedną z tych strategii, to dobrze, ponieważ oznacza to, że od teraz możemy podchodzić do sytuacji bardziej konstruktywnie. Postawmy na szczerą komunikację wprost. Powiedzmy, że w trudnych sytuacjach ludzie próbują sobie radzić w różny sposób, ale żadna z powyższych 3 strategii nie pomoże i nie sprawi, że zagrożenie raptem zniknie. Na szczęście są inne sposoby radzenia sobie w tej sytuacji. OK jest bać się w takiej sytuacji, jest to zrozumiałe.
Co zatem zrobić aby oswoić lęk, zadbać o swoje bezpieczeństwo i swoje samopoczucie? Oto kilka wskazówek: 1. Zaobserwuj swój lęk – dajmy sobie prawo do wszystkich emocji, które odczuwamy, bo każda z nich ma swoje uzasadnienie. Lęk jest czymś normalnym. To raczej brak niepokoju byłby osobliwy. Często, gdy odczuwamy lęk – reagujemy złością. Obserwując swoje wnętrze, dojdziemy do wniosku, że to np. nie nasze dzieci doprowadzają nas już do białej gorączki, ale to, że bardzo się boimy o ich i swoją przyszłość. 2. Uświadom sobie rolę lęku – pamiętaj, strach i lęk to emocja bardzo pomocna w sytuacjach zagrożenia, ponieważ motywuje nas do zadbania o bezpieczeństwo swoje i swoich bliskich. Kontrolujmy tylko poziom lęku. 3. Odróżnij lęk produktywny od bezproduktywnego – „produktywny” to ten dobry lęk, motywujący nas do działań zapewniających bezpieczeństwo i dobrostan, prowadzi do pożądanych zachowań, np. stosowania zasad higieny, unikania zbędnych kontaktów z innymi ludźmi Lęk „bezproduktywny” to „martwienie się dla samego martwienia”. Pogarsza on nasze samopoczucie i obniża nasza energię do działania. Im dłużej snujemy „czarne scenariusze i nakręcamy się”, tym bardziej mamy wrażenie, że są one prawdopodobne, a to sprzyja nasilaniu lęku. 4. Zaakceptuj niepewność – przyjmij i zaakceptuj, że w życiu nie na wszystko mamy wpływ, nie wszystko możemy przewidzieć i kontrolować. Zadbaj o to, żeby koncentrować się na tym, na co masz wpływ. Minimalizuj ryzyko. 5. Patrz na prawdopodobieństwo, zamiast możliwości – nie oznacza, to że na pewno nie zachorujemy na COVID-19, ale analizując statystyki możemy wyliczyć jego prawdopodobieństwo. 6. Kieruj się wyłącznie informacjami z wiarygodnych źródeł – ponieważ obecnie jak grzyby po deszczu pojawiają się różne teorie spiskowe i tzw. fake newsy, które ludzie powtarzają sobie w dobrej wierze, chcąc pomóc innym. Sięgajmy tylko do wiarygodnych źródeł informacji. 7. Przyjmuj informacje w „zdrowych dawkach” – czyli, np. dwa razy dziennie, ponieważ nieustanne śledzenie informacji nie wpływa na nas korzystnie, a wręcz odciąga naszą uwagę od innych ważnych spraw. 8. Zatroszcz się o siebie i wyznaczaj sobie codzienne cele – poszukaj wartościowych i przyjemnych aktywności, które wykonasz z pożytkiem dla siebie lub innych. Możesz w domu ćwiczyć, tańczyć, czytać książki, oglądać dobre filmy, rozmawiać z domownikami, dzwonić do znajomych, organizować wideokonferencje. Zadbaj o to, by nie mieć poczucia straconego czasu lub izolacji. 9. Dawaj i przyjmuj wsparcie – mów bliskim o swoich emocjach i słuchaj tego, co oni chcą przekazać. Nie rób z koronawirusa jedynego tematu rozmowy. 10. Wyznacz sobie czas na martwienie się – jeśli masz tendencję do martwienia się, to specjaliści teorii poznawczo-behawioralnej zalecają ustalenie sobie „pory martwienia się” – przez 15-30 minut dziennie, nigdy przed snem, zastanów się wtedy nad tym, co Cię martwi i przeanalizuj jakie jest prawdopodobieństwo, że dane zmartwienie się spełni. 11. Przyjmij postawę życzliwości – staraj się zrozumieć emocje innych, ale też z życzliwością i wyrozumiałością podchodź do własnych. Postaraj się radzić sobie z trudnościami za pomocą humoru, ponieważ dowcip pozwala na rozładowanie napięcia. Staraj się traktować innych, tak jak chci(a)byś być traktowana(y). Dzięki temu poczujesz się lepiej i Ty i osoby w Twoim otoczeniu. 12. Poszukaj wsparcia w kryzysie – jeśli przeżywasz emocje, z którymi kompletnie sobie nie radzisz poszukaj specjalistycznego wsparcia u psychoterapeutów online lub przez telefon.
Jak wspierać dzieci i młodzież? Być może dzieci nie rozumieją sytuacji, ale wyraźnie odczuwają nastroje dorosłych i przyjmują od nich lęk. Zauważają też zmiany w codziennej rutynie. Młodsze dzieci bardzo potrzebują rutyny dnia codziennego, by czuć się bezpiecznie. Nastolatki mogą przejawiać teraz silniejsze tendencje do popadania w skrajności.
Dlatego rodzice pamiętajcie o poniższych wskazówkach: 1. Zadbaj o porządek codziennej rutyny – pobudka, sen, posiłki, pora zabawy, wypoczynku, nauki o podobnych porach dnia. 2. Wyjaśnij dziecku przyczyny zmian, które obserwuje – zrób to ze spokojem i językiem dostosowanym do wieku dziecka. Nie strasz i nie rozniecaj lęku. Taka rozmowa da dziecku oparcie i uspokojenie, nawet jeśli nie wszystko zrozumie. 3. Bądź obecna/y nie tylko fizycznie, ale tez emocjonalnie – okazuj troskę samopoczuciem dziecka, ale rób to niezbyt natarczywie. Reaguj z empatia na emocje dziecka. 4. Jasno wyraź, że emocje dziecka są OK – powiedz mu, że jesteś gotowa/y porozmawiać z dzieckiem o tym, czym jest lęk, skąd się bierze, po co się pojawia oraz jak można sobie z nim radzić (np. właśnie poprzez rozmowę). 5. Przekieruj uwagę dziecka/nastolatka na innych – powinno to nastąpić dopiero po rozmowie z dzieckiem o emocjach i radzeniu sobie. Zachęci to dziecko do rozważań, jak może pomóc innym (np. przez wspólną zabawę z młodszym rodzeństwem, wspólne odrabianie lekcji online z kolegami, oddanie zbędnych ubrań potrzebującym, zrobienie zakupów sąsiadce – nastolatki). Da to również młodemu człowiekowi poczucie, że jest do czegoś potrzebny. 6. Zadbaj o ciekawy plan dnia – ale nie chroń dziecka przed nudą za wszelka cenę. Jeśli mówi, że się nudzi pozwól mu na własną kreatywność i znalezienie sobie ciekawego zajęcia. Pamiętaj jednak, że marudzenie „Nudzi mi się!” może też wynikać z niedostatecznej potrzeby zainteresowania i bliskości. 7. Upewniaj się, czy poziom lęku Twojego dziecka nie jest zbyt wysoki – sprawdź, czy posiadane przez niego informacje są wiarygodne, np. poprzez urządzenie sobie quizu o koronawirusie. Człowiek zwykle adoptuje się do nowej sytuacji około 2-3 tygodni. Pamiętajcie, że należymy do gatunku, który ma niezwykłe zdolności adaptacyjne. Stawiliśmy już czoła wielu kryzysowym sytuacjom. Obecnie również w zdecydowanej większości jesteśmy odpowiedzialni i stosujemy się do zaleceń bezpieczeństwa. Będzie dobrze! W razie potrzeby pedagog i psycholog szkolny są do Państwa dyspozycji. Proszę kontaktować się. W miarę swoich możliwości i kompetencji służymy pomocą.
Gródek, 16.04.2020 r. Pedagog szkolny: Ewa Bielawska |
10 zasad zdrowotnych
Kochani uczniowie, rodzice i nauczyciele! Jako pedagog szkolny, ale też biolog chciałabym chociaż odrobinę wzbudzić w nas refleksję nad naszym zdrowiem, które w sytuacji pandemii coraz bardziej doceniamy. Obecnie w inny sposób realizujemy zadania szkoły. Mniej ruszamy się poza domem, bo tak trzeba. Nie mamy na to wpływu. Musimy dostosować się do rozporządzeń naszych władz. Pamiętajmy jednak, że będąc w domu możemy bardziej zadbać o to co jemy, jak jemy i ile jemy. W ramach programu „Trzymaj formę” pamiętajmy o następujących zasadach:
1. Codzienna domowa aktywność fizyczna i odpowiednia dieta są kluczem do zdrowia. Przede wszystkim strzeż się nadwagi i otyłości. Ilość pożywienia musi być dostosowana do indywidualnego zapotrzebowania na energię, które zależy m.in. od płci, wieku i trybu życia, poziomu aktywności fizycznej oraz innych czynników. Dla utrzymania prawidłowej masy ciała bardzo istotny jest, bowiem prawidłowy bilans pomiędzy ilością spożytych a spalonych kalorii. Składnikami pokarmowymi dostarczającymi energii są węglowodany, białka i tłuszcze. Jakie powinny być proporcje pomiędzy węglowodanami, tłuszczami i białkami? Dobowe zapotrzebowanie w wartościach kalorycznych pokarmu powinny stanowić: · węglowodany 55 -75% · białka 10-15 % · tłuszcze 15-30 % Dla osób dorosłych, prowadzących umiarkowanie aktywny tryb życia zapotrzebowanie dobowe wynosi: dla kobiet około 2000 – 2200 kcal, a dla mężczyzn 2500 – 3000 kcal. Faktyczne zapotrzebowanie energetyczne osób z prawidłową masą ciała można obliczyć mnożąc aktualną masę ciała w kg x 30.
Ile powinno się ważyć? Należną masę ciała dla osób dorosłych można obliczyć według wzoru: · dla kobiet (wzrost w cm – 100) – 10% · dla mężczyzn (wzrost w cm – 100) – 5% Często korzysta się ze wskaźnika masy ciała (BMI-Body Mass Index) obliczanego wg. wzoru: BMI = masa ciała (kg)/wzrost (m)2 Zakres normy BMI wynosi 18.5 – 25, o nadwadze świadczy BMI 25 –29, a wartość BMI powyżej 30 wskazuje na otyłość.
2. Podstawą prawidłowej diety jest różnorodność spożywanych produktów. Jedz 3 – 5 posiłków dziennie, w tym koniecznie śniadanie. Pamiętaj, że przerwy między posiłkami nie powinny być dłuższe niż 4 godziny. Dla prawidłowego funkcjonowania, organizm ludzki musi mieć dostęp do różnorodnych składników żywności. Uważa się, że tych składników jest około 60. Są to m.in. odpowiednie aminokwasy, z których składają się białka, odpowiednie kwasy tłuszczowe, jako podstawowe elementy budowy tłuszczów, a także witaminy, składniki mineralne, błonnik, przeciwutleniacze. Zrozumiałe, że są to zróżnicowane składniki i znajdują się w zróżnicowanych produktach. Tak więc, aby nasz organizm miał stale do nich dostęp, muszą być na bieżąco dostarczane. Jedynym możliwym do spełnienia warunkiem tego dostępu jest zróżnicowana dieta, w skład której w odpowiednich proporcjach wchodzić będą codziennie produkty z następujących grup: warzywa i owoce, produkty zbożowe, produkty białkowe, produkty mleczne, tłuszcze i odpowiednia ilość płynów.
3. Znaczną część twojej codziennej diety powinny stanowić warzywa. Codziennie jedz również owoce. Warzywa i/lub owoce powinny znaleźć się w każdym posiłku. Są one bogatym źródłem witamin (zwłaszcza witaminy C, beta-karotenu i innych karotenoidów), soli mineralnych i błonnika. Witaminy i flawonoidy zawarte w warzywach i owocach mają działanie przeciwnowotworowe i przeciwmiażdżycowe. Potas, występujący w sporych ilościach w warzywach, obniża ciśnienie krwi. Błonnik w nich zawarty nie tylko reguluje pracę przewodu pokarmowego i zapobiega zaparciom, ale także obniża stężenie cholesterolu w surowicy krwi i poprawia tolerancję glukozy. Błonnik zapobiega również nowotworom jelita grubego. Najlepiej, aby warzywa spożywane były głównie w postaci surowej lub gotowane na parze (bez zasmażek). Jedną porcję owoców może stanowić porcja soku, natomiast porcję warzyw - sok warzywny. Godne polecenia są również owoce i warzywa mrożone. Warto pamiętać, że owoce są bardziej kaloryczne, ponieważ większość zawiera spore ilości cukrów prostych.
4. Pełnoziarniste produkty zbożowe (np. chleb razowy czy pełnoziarnisty, grube kasze) powinny być dla ciebie głównym źródłem energii. W jadłospisie należy stosować urozmaicone ich rodzaje – pieczywo, kasze, płatki zbożowe, musli, makarony. Zaleca się, aby produkty te były jak najmniej przetworzone, gruboziarniste a pieczywo pochodziło z jak najmniej przetworzonych mąk gruboziarnistych, razowych, które są jednocześnie źródłem węglowodanów złożonych (skrobi) i błonnika regulującego pracę przewodu pokarmowego. Produkty zbożowe wysoko przetworzone, np.: białe pieczywo - bułki, biały ryż itp., powinny być spożywane okazjonalnie, ponieważ aktualne dane epidemiologiczne wskazują, że duża ilość skrobi w diecie pochodzącej z wysoko przetworzonych zbóż, jest związana z wysokim ryzykiem wystąpienia cukrzycy typu 2 oraz choroby niedokrwiennej serca. Produkty węglowodanowe, oprócz skrobi i błonnika, są również dobrym źródłem białka roślinnego, ale o niepełnej wartości biologicznej (niedobór lizyny i tryptofanu), a także witamin z grupy B – głównie B1, B2, B6 i PP. Zawierają one też pewne ilości składników mineralnych.
5. Codziennie co najmniej dwa razy dziennie spożywaj mleko i jego przetwory: jogurty, kefiry czy sery. Mleko i przetwory mleczne są źródłem łatwo przyswajalnego wapnia, wysokowartościowego białka i witamin z grupy B oraz witamin A i D. Należy jednak pamiętać, że pełnotłuste produkty mleczne zawierają duże ilości kwasów tłuszczowych nasyconych, dlatego ich spożywanie należy szczególnie kontrolować. Osobom dorosłym zaleca się spożywanie dwóch porcji produktów mlecznych, natomiast młodzież, kobiety ciężarne i karmiące matki powinni spożywać 3-4 porcje mleka i jego przetworów. Bardzo korzystne jest stosowanie obok mleka, serów twarogowych i fermentowanych napojów mlecznych (jogurty, kefiry).
6. Spożywaj mniej tłuszczów zwierzęcych, więcej roślinnych. Tłuszcze – obok węglowodanów stanowią główne źródło energii. Tłuszcze roślinne mają duże znaczenie w prawidłowej diecie dzieci przede wszystkim ze względu na zawartość w nich niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych, niezbędnych do prawidłowego wzrostu i rozwoju. Tłuszcze te zmniejszają także ryzyko wystąpienia choroby niedokrwiennej serca w wieku dorosłym. Tłuszcze zwierzęce powinny być natomiast spożywane w umiarkowanych ilościach, ponieważ podnoszą one poziom cholesterolu w surowicy, który może odkładać się w naczyniach krwionośnych w postaci blaszki miażdżycowej.
Nie można zapominać, że tłuszcze to produkty wysokoenergetyczne, stanowiące o kaloryczności potraw. Z tego względu ich ilość musi być indywidualnie dopasowana. Badania spożycia pokazują, że ponad 50% spożywanego tłuszczu stanowi tzw. tłuszcz ukryty, występujący w produktach, lecz niewidoczny „na pierwszy rzut oka” np. żółte sery czy śmietana. Natomiast tłuszcze widoczne, to oleje roślinne, miękkie margaryny (zalecane do spożycia) oraz masło, smalec, tłuszcz w mięsie i wędlinach. Zaleca się spożywanie tłuszczów roślinnych, w tym olejów: słonecznikowego, sojowego, rzepakowego, a także oliwy z oliwek oraz miękkich margaryn wysokiej jakości.
7. Spożywaj głównie mięso drobiowe, ryby oraz nasiona roślin strączkowych np. grochu, fasoli czy soi, ograniczaj spożycie tłustego mięsa czerwonego. Produkty białkowe - mięso (czerwone, drób) i przetwory, ryby, jaja powinny być spożywane jeden raz w ciągu dnia. Są one produktami bogatymi w łatwo przyswajalne żelazo, pełnowartościowe białko i witaminy z grupy B – głównie wit. B12, B6, PP. Należy wybierać chude gatunki i spożywać je z umiarem. Wysokie spożycie mięsa czerwonego (wołowina, wieprzowina, baranina) i jego przetworów jest związane z ryzykiem rozwoju miażdżycy oraz choroby niedokrwiennej serca, ze względu na dużą w nich zawartość tłuszczów nasyconych oraz cholesterolu.
Ryby i drób zawierają mniej tłuszczów nasyconych a więcej nienasyconych w porównaniu z mięsem czerwonym. Spożywanie ryb, szczególnie morskich co najmniej 2 razy w tygodniu, zamiast mięsa jest korzystne ze względu na obecność w nich nienasyconych kwasów tłuszczowych z grupy omega 3, które są niezbędne do prawidłowego wzrostu i rozwoju dziecka w tym rozwoju mózgu i procesów widzenia. Kwasy tłuszczowe z rodziny omega 3 korzystnie wpływają na krzepliwość krwi w układzie krwionośnym i poziom lipidów w surowicy oraz odporność organizmu.
Dobrym źródłem białka, ale o mniejszej wartości żywieniowej są również nasiona roślin strączkowych, szczególnie soja, które mają także znaczenie w profilaktyce miażdżycy. Nasiona roślin strączkowych i jaja mogą być zamiennikami produktów mięsnych.
8. W codziennej diecie ograniczaj spożycie cukru i soli. Sól to związek chloru i sodu - jednego z podstawowych składników mineralnych wykorzystywanych przez organizm. Jednak mimo że jest nam potrzebny, to nadmierne spożycie nie wychodzi nam na zdrowie. Spożywanie nadmiernych ilości soli może przyczyniać się do zwiększenia ryzyka wystąpienia chorób przewodu pokarmowego oraz układu krążenia - szkodząc sercu, nerkom i oczom. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) zaleca, aby ograniczyć spożycie sodu. Zgodnie z tymi zaleceniami spożycie soli nie powinno być większe niż 5g (1 płaska łyżeczka) dziennie. Dlatego należy kontrolować spożycie soli, również w domu! Należy również zwracać uwagę na informację o zawartości soli podawaną na etykietach produktów.
Cukry proste są źródłem energii dla naszego organizmu. Cukry są naturalnie występującymi w przyrodzie składnikami pokarmowymi. Spożywane są codziennie i pochodzą z wielu źródeł. Wszystkie rośliny, z których produkuje się środki spożywcze, w tym owoce, warzywa czy zboża, zawierają naturalnie obecne cukry. Cukry są również naturalnie obecne w mleku i jego przetworach, czy w miodzie. Zawarte są również w produktach, do których dodawany jest cukier, takich jak słodycze, napoje, ciastka. Większość z nas chętnie słodzi napoje i potrawy, ponieważ są wtedy smaczniejsze, np. kawa, herbata, ciasta domowe czy kompoty.
Przyjmuje się, że dzienne spożycie cukrów prostych przez zdrową osobą dorosłą nie powinno przekraczać 90 g ogółem.
9. Dostarczaj organizmowi wystarczającą ilość płynów (głównie wody) – minimum 2 litry dziennie. Woda jest jednym z najważniejszych składników organizmu, stanowi około 60% masy ciała. Jest niezbędna dla jego prawidłowego funkcjonowania. Według aktualnych zaleceń Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności należy pić około 2 litrów płynów dziennie. Najbardziej uniwersalną i odpowiednią dla wszystkich grup ludności do spożycia jest woda mineralna i źródlana o niskim bądź średnim stopniu mineralizacji, przy czym woda średniozmineralizowana nie powinna być podawana dzieciom poniżej 1 roku życia. 10.Unikaj alkoholu.
Linki do filmów o zdrowym żywieniu. Gródek, 2 kwietnia 2020 r. Pedagog: Ewa Bielawska |
Rodzice jako pierwsi doradcy dziecka w podejmowaniu decyzji edukcyjno-zawodowych
Kochani rodzice uczniów klas VIII! Wasze dzieci, mimo obecnej trudnej dla nas wszystkich sytuacji, staną w niedługim czasie przed ostateczną decyzją wyboru szkoły ponadpodstawowej. Oby ich decyzje były przemyślane i świadome. Pomóżmy im wspólnie w trafnych wyborach! Kto i co wpływa na decyzje ośmioklasistów? O wyborze szkoły i zawodu uczeń szkoły podstawowej oczywiście może zdecydować samodzielnie. Zdarza się jednak, że wyboru dokona pod wpływem innych osób, sytuacji, czy też okoliczności.
Badania wskazują na to, że: 1. Największy wpływ na decyzje uczniów dotyczące wyboru szkoły czy zawodu, mają rodzice oraz tradycje rodzinne, 2. Ogromny wpływ ma również grupa rówieśnicza, znajomi i koledzy młodego człowieka, 3. Istotną rolę odgrywają także nauczyciele, którzy swoją postawą mogą zachęcić bądź zniechęcić do wyboru danego zawodu, 4. Nie mniej ważna jest wiedza czerpana z Internetu, 5. Dużą rolę odgrywa sieć szkół w danym regionie, odległość danej placówki od miejsca zamieszkania młodej osoby. 6. Także moda na dany zawód może znacząco przyczynić się do podjęcia takiego, a nie innego wyboru szkoły i zawodu.
Wyniki badań jednoznacznie wskazują na Rodziców jako osoby znaczące, które są autorytetem także w sytuacji kształtowania przyszłej ścieżki edukacyjnej i zawodowej. Warto zatem wykorzystać ten kredyt zaufania udzielony przez dzieci i potraktować jako inwestycję w ich przyszłą karierę. Bez wątpienia rodzic może być pomocny w podjęciu dobrej decyzji o wyborze szkoły i zawodu. Wyniki badań, które wcześniej przytoczono, wskazują również na istotny wpływ na wybór szkoły lub zawodu tzw. czynników zewnętrznych, do których możemy zaliczyć: · zainteresowania, predyspozycje, zdolności, talent, umiejętności, możliwości intelektualne · temperament, cechy charakteru, wartości · postawy, przekonania, stan zdrowia.
Czy rodzice mogą być doradcami? Rodzic jest pierwszym doradcą swojego nastolatka w przeróżnych sprawach dnia codziennego, zatem może także wesprzeć go w wyborze szkoły ponadpodstawowej i zawodu. Rodzic, przede wszystkim może: 1. Zaobserwować, jakie czynności chętnie wykonuje córka lub syn, co ich pasjonuje, zajmuje, ciekawi i rozmawiać z nim na ten temat. 2. Przyglądać się temu, w których zajęciach pozalekcyjnych Twoje dziecko czuje się jak przysłowiowa „ryba w wodzie”, 3. Rozmawiać na temat interesujących córkę lub syna przedmiotów szkolnych. Rozmowy te mogą być dla Ciebie kopalnią wiedzy o potencjale dziecka, 4. Towarzyszyć w codziennych obowiązkach – to pozwala na zaobserwowanie przejścia z dziecięcej fazy marzeń, zawodowych fantazji poprzez fazę, do krystalizacji pomysłów na siebie 5. Angażować się w życie szkoły, także we współpracę związaną ze wspieraniem uczniów w planowaniu kariery edukacyjnej i zawodowej.
Pozdrawiam Was serdecznie i zapraszam do kontaktu – pedagog Ewa Bielawska |
Linki dla rodziców i uczniów rekomendowane przez pedagoga szkolnego w ramach wsparcia w czasie epidemii wirusa COVID-19
|
|
Kochani uczniowie! Jesteśmy obecnie w
niecodziennej dla nas rzeczywistości. Nie chodzimy do szkoły. Musimy uczyć się
zdalnie wykorzystując różne sposoby. Spróbuję chociaż troszeczkę pomóc Wam w
przyswajaniu wiedzy, aby była ona trwała. Jak efektywnie uczyć się w domu? 1. Zaplanuj sobie czas na naukę. Jest to kluczowa sprawa: w jakich godzinach masz czas tylko na naukę i nic nie może cię wtedy rozpraszać. Przejrzyj rozkład zajęć zdalnych. Zobacz, które muszą się odbyć w określonych godzinach, a które możesz odłożyć na później. Zadbaj, aby wszelkie rozpraszające Cię bodźce usunąć. Zacznij od przejrzenia materiału, który masz do opanowania. Jeśli trzeba, podziel go na mniejsze części i ucz się po kolei, zgodnie założonym z planem. 2. Zadbaj o korzystne otoczenie. – dobre oświetlenie, – odpowiednia temperatura pomieszczenia, – usunięcie rozpraszających czynników, – pomyśl, co może poprawić twoją koncentrację, – świeże powietrze w pokoju (regularnie wietrz swój pokój) , – nie ucz się na leżąco, do siedzenia wybieraj wygodne krzesło, wyprofilowane, o odpowiedniej wysokości, – na czas nauki, o ile jest to obecnie możliwe, zrezygnuj w swoim otoczeniu z towarzystwa rozpraszających cię osób. 3. Zadbaj
o odpowiedni nastrój do nauki. Na jakość uczenia się mogą mieć wpływ także czynniki zewnętrzne: – brak motywacji, – złe samopoczucie, – przemęczenie fizyczne i psychiczne. 4. Wykorzystaj do nauki wszystkie zmysły. Najskuteczniej zapamiętujemy i uczymy się w sposób „polisensoryczny”, czyli angażując wszystkie zmysły: – patrząc, – słuchając, – notując, – rysując. – śpiewając rymowanki, – powtarzając na głos z pamięci zapamiętane informacje, – opowiadając komuś o tym, czego się nauczyłeś. ( nauczyłaś). 5. Rób efektywne notatki. Notując, to co przekazują Ci nauczyciele w czasie lekcji zdalnych albo tworząc na komputerze pliki ze scenariuszami lekcji z poszczególnych przedmiotów, możesz zastosować kilka praktycznych wskazówek, dzięki którym łatwiej ci będzie później uczyć się z notatek w domu: – zapisuj tylko najistotniejsze informacje, – stosuj czytelną, przejrzystą formę graficzną, – notuj tylko na jednej stronie kartki, aby łatwiej ci było przeglądać notatki, – używaj kolorów, podkreśleń, strzałek, znaków graficznych oraz własnych skrótów. Jeśli ich nie masz, to postaraj się stworzyć kilka na początek. – twórz mapy myśli, – słuchając opowiadania, wykładu, czy oglądając film związany z tematem, lepiej przyswoisz sobie informacje aktywnie notując, rysując mapy pojęć lub mapy myśli. 6. Rób optymalne powtórki. Powtórka to ponowne, szybie przejrzenie materiału i powtórzenie najważniejszych informacji. Częste powtórki pozwolą ci zapamiętać maksimum informacji i zaoszczędzić czas. 7. Zadbaj o wypoczynek, relaks i dobry sen (mimo wszystko). – twoje potrzeby powinny być zaspokojone, tj. potrzeba pokarmu, pragnienia, wypoczynku i snu, – dopiero po ich zaspokojeniu będziesz mógł przystąpić do efektywnej nauki. POWODZENIA!!! Jestem z Wami i dla Was – pedagog Ewa Bielawska
|
Uwaga, uczniowie klas VIII i ich rodzice!
Pedagog szkolny Ewa Bielawska pełniąca rolę doradcy zawodowego w szkole bardzo prosi o zapoznanie się z niżej podanymi zarządzeniami Podlaskiego Kuratora Oświaty dotyczącymi rekrutacji do szkół średnich na rok szkolny 2020/2021. Na dzień dzisiejszy są to wiadomości aktualne. Jeśli sytuacja epidemiologiczna będzie nadal trudna, pewnie pojawią się inne rozporządzenia i zarządzenia. Pedagog – Ewa Bielawska |
|
Stres szkolny - przyczyny i jak sobie z nim radzić? - 19 marca 2020 My dorośli często narzekamy na nadmiar
stresu w swoim życiu. Czy nauczyciele i rodzice potrafią dostrzec, że również
ich uczniowie i dzieci są narażone na stres? Niektórym dorosłym wydaje się, że
dzieciństwo to okres beztroski, czas wolny od zmartwień i obciążeń wywołujących
reakcje stresowe. Czy rzeczywiście tak jest? Czym jest stres? Stres to ogólna reakcja organizmu na
trudności: zagrożenie, niepewność, zakłócenie równowagi, sytuacje zadaniowe
wymagające zwiększonego wysiłku. Reakcja organizmu na stresory (czynniki
powodujące stres) składa się z 3 faz: ·
faza reakcji alarmowej – organizm mobilizuje zasoby, występują zmiany
fizjologiczne, np. wzrost ciśnienia krwi, napięcia mięśniowego, pojawiają się
emocje, takie jak strach, niepokój czy irytacja; ·
faza adaptacji − organizm pracuje na wysokich obrotach, wydatkuje więcej
energii, czerpie z rezerw, by podołać wyzwaniom; ·
faza wyczerpania – następuje spadek wydolności, wracają symptomy z fazy
reakcji alarmowej, mogą pojawić się trwałe zmiany somatyczne, np. choroby. Wystąpienie u dziecka
reakcji stresowej zależy od jego poznawczej oceny sytuacji. Ta sama sytuacja u
jednego ucznia spowoduje reakcję stresową, a u innego nie. Reakcja ta będzie
również bardziej lub mniej nasilona u różnych dzieci. Pamiętajmy, że pewna
dawka sytuacji stresogennych jest w życiu dziecka nieunikniona. Co więcej,
stres, który nie przekracza pewnego poziomu, jest mobilizujący i sprzyja
podejmowaniu działania. Życie bez odrobiny stresu byłoby nudne, a nam
brakowałoby motywacji. Nadmiar stresu działa jednak paraliżująco, powoduje
problemy z koncentracją, pamięcią i stany lękowe. Nauczyciele i rodzice powinni uważnie
obserwować dziecko i w razie potrzeby skonsultować się z psychologiem lub
lekarzem. Przyczyny uczniowskiego stresu - problemy z rodzicami -
relacje z rówieśnikami -
problemy związane z okresem dorastania - nadmiar obowiązków - nauczyciele (np. przez stwarzanie
atmosfery zagrożenia w czasie lekcji, stawianie zbyt wygórowanych wymagań czy
sprawdzanie wiedzy w taki sposób, który uczniom kojarzy się z chęcią
udowodnienia braków w wiedzy) - rodzice (dodatkowe obowiązki w postaci zajęć
pozalekcyjnych, nie zawsze zgodnych z zainteresowaniami dziecka, nadmierne
wymagania – czasami rodzice oczekują bardzo dobrych ocen, okazują z tego powodu
swoje niezadowolenie i od ocen
uzależniają akceptację okazywaną dziecku). Dziecko uczy się, że dobre oceny są
dla rodziców potwierdzeniem jego wartości i zazwyczaj stara się spełnić
oczekiwania rodziców, potwierdzić swoją wartość, czasem kosztem odpoczynku, snu
czy kontaktów z rówieśnikami. Jak zapobiegać nadmiernemu stresowi u dziecka? Przeanalizujmy na początek obciążenie dziecka obowiązkami. Nastolatek ma
tygodniowo trzydzieści lub więcej godzin lekcyjnych w szkole. Spędza w niej
niemal tyle czasu, ile dorośli w pracy. A przecież na tym jego praca się nie
kończy. Aby wywiązać się z zadań wyznaczonych przez nauczycieli, musi
przeznaczyć dodatkowo średnio od 1 do 3 godzin na naukę w domu. Jeśli rodzice,
myśląc o przyszłości dziecka i jego wszechstronnym rozwoju, codziennie
zafundują mu jakieś dodatkowe zajęcia, okaże się, że jego dzień pracy trwa co
najmniej 10 godzin. Do tego trzeba doliczyć czas potrzebny na dojazdy, posiłki,
sen. Niekiedy się okaże, że niewiele czasu zostaje na relaks, podtrzymywanie
więzi rodzinnych czy przyjaźni. Przy takim trybie życia energia dziecka może
się szybko wyczerpać. Rodzic powinien zadbać o zdrowy tryb życia dziecka. Rodzicu, przede wszystkim bądź dla dziecka
przykładem i od najmłodszych lat ucz je zdrowych nawyków. ·
Po pierwsze: śniadanie – pożywne i zjedzone bez pośpiechu, aby dostarczyć organizmowi
paliwa na cały poranek i zrelaksować się przed czekającymi dziecko wyzwaniami. ·
Po drugie: wystarczająca ilość snu, aby mózg nastolatka działał sprawnie, aby nie
miał kłopotów z koncentracją i pamięcią, żeby w pełni mógł uczestniczyć w
lekcjach i innych zajęciach. ·
Po trzecie: aktywność fizyczna zamiast bezmyślnego siedzenia przed telewizorem czy
ekranem komputera. Uprawianie sportu to m.in. okazja do rozładowania napięcia w
ciele, odprężenia i wzmocnienia organizmu. Ucz dziecko mądrze zarządzać sobą w
czasie ·
Jeśli sam planujesz swój dzień czy tydzień, naucz tego również dziecko. To
pomoże mu nie wziąć na siebie więcej, niż jest w stanie wykonać bez nadmiernego
obciążenia, a także uniknąć życia w ciągłym pośpiechu, z poczuciem
„niedoczasu”. ·
Przyglądajcie się wspólnie zadaniom do wykonania i ustalcie, które z nich
są ważne, a które nie, które już stały się pilne, a które mają dłuższy termin
ważności. ·
Naucz dziecko odmawiać prośbom, których spełnianie oddala je od jego
własnych priorytetów i sprawia, że nie jest w stanie wywiązać się z wcześniej
podjętych zobowiązań. Pomóż dziecku wyznaczać sobie priorytety, stawiać cele.
Jeśli skupimy się wyłącznie na celach związanych z nauką, warto z dzieckiem
przeanalizować jego zainteresowania i pozwolić mu poświęcać więcej czasu na
przedmioty, które wiążą się z realizacją jego długoterminowych celów lub z zainteresowaniami. Przeciętnemu uczniowi trudno jest spełnić
oczekiwania rodzica, jeśli wymaga dobrych ocen ze wszystkich przedmiotów
szkolnych. Rodzice powinni zastanowić się, czy świadectwo z czerwonym paskiem
jest ważne dla dziecka, czy może tylko dla nich samych. Pomagając dziecku
wyznaczać sobie cele, warto pamiętać o tym, by były konkretne, możliwe do
osiągnięcia przez dziecko w określonym czasie i mierzalne. Cele warto
zapisywać, ponieważ dopóki nie są zapisane, dopóty są raczej życzeniami niż
celami. Mądrze chwalić
Rodzice sądzą, że dzieci należy chwalić, aby budować ich poczucie
własnej wartości. Jednak pochwała
pochwale nierówna − nie każda jest odbierana przez dziecko pozytywnie, nie
każda wzmacnia samoocenę i zwiększa szanse na powtórzenie w przyszłości
pożądanego zachowania.
Nie oceniajmy! Jeśli mówimy dziecku, np.: Świetnie sobie poradziłeś; Jesteś
zdolny; , to stosujemy tzw. pochwały oceniające. Dzieci czują się
niezręcznie, jeśli pochwała je ocenia, często odrzucają ją, próbują udowodnić
nam, że się mylimy, znajdują dowody podważające pochwałę. W reakcji na cytowane
pochwały możemy usłyszeć: Nieprawda, nie jestem zadowolony, mogłem to zrobić
lepiej, gdybym się postarał; Wcale nie jestem zdolny; Czasem może pojawić się porównanie siebie do
innych (Może i jestem dobry, ale on jest lepszy). Albo może się zdarzyć, że
negatywna reakcja dziecka zostanie wyrażona jedynie niewerbalnie, poprzez
wzruszenie ramionami, grymas twarzy czy odwrócenie się na pięcie i wyjście z
pokoju.
Dziecko, które nauczone wcześniejszymi doświadczeniami myśli o sobie w
określony sposób, np. Jestem nieznośny, i które nagle usłyszy: Jesteś
grzecznym chłopcem, odrzuca pochwałę, ponieważ kłóci się ona z jego
widzeniem siebie. Co więcej, w takiej sytuacji dziecko może chcieć nam
udowodnić, że nie mamy racji. Dzieje się tak dlatego, że dziecko chce zachować
spójność w myśleniu o sobie. Skoro myśli o sobie, że jest nieznośne, nie może
się dobrze zachowywać. Opisz, za co chwalisz
Pochwała opisowa wymaga od chwalącego większego wysiłku.
Chwaląc w ten sposób, opisujemy fakty, wydarzenia, nie dodajemy oceny.
Pochwała opisowa zawiera cenne informacje i
jest konkretna, odnosi się do zachowań, a nie do osoby, jej
charakteru. Tak udzielona pochwała jest dla dziecka bardziej wartościowa,
ponieważ w przeciwieństwie do pochwały oceniającej zawiera informacje na temat
zachowań, które warto powtarzać w przyszłości, aby otrzymać podobny wynik.
Dodatkową zaletą pochwały opisowej jest to, że dziecko nie może jej odrzucić,
podważyć (jeśli jest zgodna z zaistniałą sytuacją), może natomiast skłonić je
do udzielenia sobie samemu pochwały podsumowującej usłyszany opis. Jeśli
zamiast: Jesteś grzecznym chłopcem, powiemy dziecku np.: Dowiedziałam
się, że w tym tygodniu zachowywałeś się spokojnie na zajęciach, uważałeś i
brałeś udział w lekcji, dziecko słyszy jedynie opis sytuacji i samo może
wysnuć z niego wnioski na temat swojej osoby, np.: Potrafię dobrze się
zachowywać w szkole. Doceń wysiłek W pochwałach warto koncentrować się
raczej na wysiłku, jaki dziecko włożyło w wykonanie jakiegoś zadania, niż na
jego cechach wrodzonych. Dzieci chwalone za zdolności nie radzą sobie z
porażkami. Dzieci chwalone za zdolności czy inteligencję mają tendencję do
nadmiernego koncentrowania się na wynikach, a w przypadku porażki, uzyskania
gorszej oceny przypisują ją niedostatecznym zdolnościom i mają poczucie, że nie
miały wpływu na wynik (przecież mądrym się jest albo nie, dla mądrego każde
zadanie powinno być łatwe). . Dzieci chwalone za wysiłek włożony w
przygotowanie się do testu czy odrobienie pracy domowej chętniej podejmują
kolejne wysiłki, stawiają sobie wyżej poprzeczkę i poprawiają swoje wyniki w
kolejnych próbach. Mając wybór, częściej niż dzieci chwalone za wrodzone zdolności
wybierają zadania trudniejsze. Te dzieci mają mocniejsze poczucie wpływu na
osiągane rezultaty, uczą się, że istnieje bezpośrednie powiązanie pomiędzy
pracą a wynikiem. Miłej lektury – pedagog szkolny Ewa Bielawska
|
|
Co musisz wiedzieć o koronawirusie? Czym jest koronawirus? Nowy
koronawirus SARS-Cov-2 wywołuje chorobę o nazwie COVID-19. Choroba objawia
się najczęściej gorączką, kaszlem, dusznościami, bólami mięśni, zmęczeniem. Jak często występują objawy? Ciężki
przebieg choroby obserwuje się u ok.15-20% osób. Do zgonów dochodzi u 2-3% osób
chorych. Prawdopodobnie dane te są zawyżone, gdyż u wielu osób z lekkim
przebiegiem zakażenia nie dokonano potwierdzenia laboratoryjnego. Kto jest najbardziej narażony? Najbardziej
narażone na rozwinięcie ciężkiej postaci choroby i zgon są osoby starsze,
z obniżoną odpornością, którym towarzyszą inne choroby, w szczególności
przewlekłe. Jak się zabezpieczyć przed koronawirusem? Wirus
przenosi się drogą kropelkową. Aktualnie nie ma szczepionki przeciw nowemu
koronawirusowi. Można natomiast stosować inne metody zapobiegania zakażeniu.
Metody te stosuje się również w przypadku zapobiegania innym chorobom
przenoszonym drogą kropelkową np. grypie sezonowej (w przypadku której, szczyt
zachorowań przypada w okresie od stycznia do marca każdego roku). 1. Często
myj ręce używając mydła i wody, a jeśli nie masz do nich dostępu, używaj
płynów/żeli na bazie alkoholu (min. 60%). 2. Stosuj odpowiednie zasady ochrony podczas
kaszlu i kichania Podczas
kaszlu i kichania zakryj usta i nos zgiętym łokciem lub chusteczką –
natychmiast wyrzuć chusteczkę do zamkniętego kosza i umyj ręce używając mydła i
wody, a jeśli nie masz do nich dostępu – płynów/żeli na bazie alkoholu (min.
60%). 3. Zachowaj bezpieczną odległość Zachowaj co
najmniej 1 metr odległości między sobą a innymi ludźmi, szczególnie tymi,
którzy kaszlą, kichają i mają gorączkę. 4. Unikaj dotykania oczu, nosa i ust Dlaczego? Dłonie dotykają wielu powierzchni,
które mogą być skażone wirusem. Jeśli dotkniesz oczu, nosa lub ust
zanieczyszczonymi rękami, możesz przenieść wirusa z powierzchni na siebie. 5. Jeśli masz gorączkę, kaszel, trudności w
oddychaniu, zasięgnij pomocy medycznej Dlaczego? Objawy ze strony układu oddechowego
z towarzyszącą gorączką mogą mieć wiele przyczyn np. wirusową (wirusy grypy,
adenowirusy, rynowirusy, koronawirusy, wirusy paragrypy) czy bakteryjną
(pałeczka Haemophilus influenzaea, pałeczka krztuśca, chlamydia, mykoplazama). 6. Jeśli
masz łagodne objawy ze strony układu oddechowego i nie podróżowałeś do Chin Jeśli masz
łagodne objawy ze strony układu oddechowego i nie podróżowałeś do Chin,
pamiętaj o stosowaniu podstawowych zasad ochrony podczas kaszlu, kichania oraz
higieny rąk i pozostań w domu do czasu powrotu do zdrowia, jeśli to możliwe. UWAGA! Maseczki Nie zaleca
się używania masek na twarz przez zdrowych ludzi w celu zapobieżenia
rozprzestrzenianiu się SARS-Cov-2 Noszenie
maseczki zasłaniającej usta i nos może pomóc ograniczyć rozprzestrzenianie się
niektórych chorób układu oddechowego. Jednak stosowanie samej maseczki nie
gwarantuje powstrzymania infekcji i powinno być połączone ze stosowaniem innych
środków zapobiegawczych, w tym higieną rąk i zasadami ochrony podczas kaszlu
czy kichania (patrz wyżej) oraz unikaniem bliskiego kontaktu z innymi ludźmi
(co najmniej 1 metr odległości). Światowa Organizacja Zdrowia doradza
racjonalne stosowanie maseczek. Używaj maseczek
tylko wtedy, gdy masz objawy ze strony układu oddechowego (kaszel lub
kichanie), podejrzewasz u siebie infekcję SARS-Cov-2 przebiegającą z łagodnymi
objawami lub opiekujesz się osobą z podejrzeniem infekcji SARS-Cov-2. Sprzęt
ochrony układu oddechowego powinien być oznakowany znakiem CE, który
potwierdza, że został prawidłowo zaprojektowany i skonstruowany, wykonany z
właściwych materiałów. Informacja
Ministerstwa Zdrowia https://www.gov.pl/web/zdrowie/co-musisz-wiedziec-o-koronawirusie Chroń siebie i innych przed
zachorowaniem Zachęcamy do
zapoznania się informacjami zamieszczanymi na stronie internetowej Głównego Inspektoratu Sanitarnego.
Rozpoczyna się rekrutacja uczniów do klas I.
|
|
2
i 3 grudnia 2019 roku
mieliśmy w naszej szkole Szkolne Dni
Profilaktyki zorganizowane przez pedagoga i psychologa szkolnego. W ramach nich
odbył się rekomendowany program
profilaktyczny „Debata” dla uczniów klas V i VI. W programie wzięło udział 127
uczniów i 9 nauczycieli. Celem
ogólnym programu było wzmocnienie postaw pro-abstynenckich u nastolatków
stojących przed progiem inicjacji alkoholowej.
W programie wykorzystano następujące strategie profilaktyczne:
Odbyły się również warsztaty skierowane do uczniów klas
II, III, IV, VIa, VII i VIII w których
wzięło udział 217 uczniów i 8
nauczycieli. z programu „Dialog przeciw
uzależnieniom” na temat „Nałóg – koniec marzeń”prowadzonego
przez specjalistów z Centrum Edukacji i Profilaktyki DIALOG z Krakowa. Warsztaty dotyczyły bardzo poważnego tematu
jakim jest sięganie przez uczniów po używki. W ramach tych
warsztatów uczniowie pracowali w obszarze następujących tematów:wprowadzenie definicji pojęcia
uzależnienie; konsekwencje uzależnień w sferze fizycznej, psychicznej i
społecznej; przyczyny sięgania po używki; ukazanie strat, jakie ponosi osoba
uzależniona na podstawie wywiadu; naturalne sposoby radzenia sobie z
trudnościami; nabycie i wypracowanie przez uczestników strategii obronnych;
ukazanie elementów odmowy asertywnej; odmowa asertywna, a sięganie po używki.
Uczestnictwo w warsztacie pozwoliło uczniom na wypracowanie strategii obronnych
wobec nałogu. Nauczyciele (25 osób), a potem rodzice (22
osoby) w czasie warsztatów pogłębiali swoją wiedzę na temat FAS. Dowiedzieli się, żeAlkoholowy zespół płodowy (ang.
fetalalcoholsyndrome, FAS) jest zespołem chorobowym, który jest
skutkiem działania alkoholu na płód w okresie prenatalnym. Alkoholowy zespół płodowy jest chorobą
nieuleczalną, której można uniknąć, zachowując abstynencję w czasie trwania
ciąży. Do dziś nie określono dawki alkoholu, która byłaby bezpieczna dla płodu.
Każda ilość niesie ryzyko wystąpienia zaburzeń w rozwoju dziecka.Nauczyciele i rodzice poznali objawy FAS,
sposoby diagnozowania i leczenia oraz formy pomocy dziecku z tym zespołem. Źródłem finansowania projektu „Dialog
przeciwko uzależnieniom”, programu
„Debata” oraz szkoleń dla nauczycieli i rodziców na temat FAS były środki finansowe pozyskane z Gminnej
Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w Gródku. Jako młoda osoba masz do czynienia z wieloma wyzwaniami
. Jednak bardzo niewiele z nich ma potencjalnie większy wpływ na twoje życie
niż decyzja dotycząca używania alkoholu i narkotyków. To, jakiego wyboru
dokonasz, wpłynie na Twoje zdrowie, Twoje wyniki w nauce, relacje, pracę lub
karierę, wolność Co możesz zrobić, jako
młody człowiek, aby chronić siebie i zmniejszyć ryzyko problemów z alkoholem i
narkotykami ? Oto dziesięć porad: 1. Nie bój się mówić nie:
Czasami obawa przed negatywną reakcją ze strony znajomych powstrzymuje nas od
robienia tego, co sami uznajemy za słuszne. To naprawdę proste, może się
wydawać, że „wszyscy tak robią", ale to nie jest prawda. Nie pozwól, aby
ktoś inny podjął decyzję za Ciebie. Jeśli ktoś namawia Cię do zrobienia czegoś,
co nie jest dla Ciebie dobre, masz prawo powiedzieć nie, masz prawo nie podawać
powodu i masz prawo po prostu odejść . 2. Nawiązuj dobre relacje
ze znajomymi i unikaj środowiska, gdzie rówieśnicy wywierają negatywną presję:
Zwróć uwagę na to, z kim się spotykasz . Jeśli wśród twoich znajomych większość
pije alkohol lub używa narkotyki, aby się odurzać, może warto pomyśleć o
nawiązaniu nowych przyjaźni. Kontynuowanie znajomości, w których ludzie
regularnie używają alkoholu, marihuany, leków nieprzepisanych przez lekarza,
może sprawić, że te problemy zaczną dotyczyć również Ciebie. Nie musisz robić
tego, co inni, aby mieć dobre relacje z ludźmi. 3. Dbaj o relacje z
rodzicami lub innymi dorosłymi osobami: To ważne, czy dorastasz wśród ludzi, na
których można polegać, z którymi można porozmawiać o życiu, o wyzwaniach i
swoich decyzjach dotyczących alkoholu i narkotyków. Możliwość skorzystania z
doświadczeń życiowych oraz przyjęcia szerszej perspektywy może okazać się
bezcenna . 4. Ciesz się życiem i rób
to, co kochasz – bez dodawania alkoholu i narkotyków: Dowiedz się, jak cieszyć
się życiem i kontaktem z ludźmi w twoim otoczeniu , bez używania substancji
zmieniających świadomość. Alkohol i narkotyki mogą zmienić to, kim jesteś,
ograniczyć Twój potencjał i skomplikować Ci życie . Zbyt często nuda to tylko
pretekst. Wyjdź na zewnątrz, bądź aktywny w szkole i w swoim środowisku.
Zaangażuj się w muzykę, sport, sztukę lub pracę w niepełnym wymiarze godzin.
Praca w charakterze wolontariusza to świetny sposób, aby uzyskać życiową
perspektywę. 5. Przestrzegaj zasad
panujących w rodzinie dotyczących alkoholu i narkotyków: kiedy dorastasz i
chcesz przejmować większą kontrolę nad swoim życiem, zaufanie i szacunek
rodziców jest bardzo ważne. Nie pozwól, aby alkohol i narkotyki stanęły między
Tobą i Twoimi rodzicami. Rozmowa z mamą i tatą na temat alkoholu i narkotyków
może być bardzo pomocna. 6. Bądź wzorem i dawaj
dobry przykład: Nie zapominaj, że to, co robisz, jest ważniejsze niż to, co
mówisz! Ustaw fundament i kierunek swojego życia – dokąd zmierzasz? 7. Planuj i myśl do przodu:
imprezę lub wyjście z przyjaciółmi trzeba planować z wyprzedzeniem. Trzeba
chronić siebie, aby nie stać się ofiarą czyjegoś problemu z alkoholem lub
narkotykami . Upewnij się, że jest ktoś, do kogo możesz zadzwonić, w dzień i w
nocy, bez względu na powód. Możesz zaoferować to samo swoim znajomym. 8. Weź odpowiedzialność za
siebie: weź odpowiedzialność za swoje życie, zdrowie i bezpieczeństwo. To
cudowne uczucie, kiedy masz wpływ na to, jak przebiega twoje wchodzenie w
dorosłość i jakie decyzje podejmujesz. 9. Uzyskaj pomoc: Jeśli Ty
lub ktoś, kogo znasz, ma kłopoty z alkoholem lub narkotykami, skorzystaj z
pomocy. Nie czekaj. Nie jesteś sam/a.
i Program „Debata” 2 grudnia 2019 roku ·
Program „Debata” Trener I:
2 grupy: –
godziny 8.00 –13.30 1. Klasa Va i 10 uczniów z Vc (34
uczniów) – godz. 8.00- 10.35 2. Klasa Vb i 10 uczniów z Vc (34
uczniów) – godz, 10.45 – 13.30(z przerwami 15 minutowymi pomiędzy lekcjami): Trener
II: MODUŁ I - DIALOG PRZECIW UZALEŻNIENIOM. Alkohol, narkotyki, tytoń. Temat 1: Nałóg- Koniec Marzeń 1.
Klasa
IVa – 13 uczniów (8.00 - 8.45) 2.
Klasy
III – 32 uczniów (8.55 -9.40) 3.
Klasy
II – 28 uczniów (9.50 -10.35) 4.
Klasy
VII – 33 uczniów (10.45 -11.30) 5.
Klasy
VIII – 34 uczniów (11.45-12.30) 6.
Klasa
VIa – 22 uczniów (12.45 -13.30) ·
Warsztat dla nauczycieli na temat FAS– godzina 14.30 – 16.00 ·
Warsztat dla rodziców na temat FAS – godzina 16.15-17.00 3 grudnia 2019 roku ·
Program „Debata”: Równolegle 2 grupy: – godziny 8.00 – 10.35 (z przerwami 10
minutowymi pomiędzy lekcjami): 1. KlasaVIa – 22 uczniów 2. Klasa VIb – 21 uczniów Grupa 3: od
10.45 – 13.30 ((z przerwami 15 minutowymi pomiędzy lekcjami): 1. Klasa VIc – 20 uczniów
|
|
Witam serdecznie! Moje listopadowe spotkanie poświęcę na rolę telewizji i komputera w życiu człowieka. Na podstawie wielu rozmów z nauczycielami i rodzicami stwierdzam, iż przyzwyczajanie dzieci do właściwego korzystania z programów telewizyjnych jest możliwe, pożądane, chociaż niełatwe. My sami powinniśmy zainteresować się tym, co dzieci oglądają i co lubią oglądać i jakimi programami dostępnymi dla nich możemy je jeszcze zainteresować. Diagnoza problemów szkolnych pokazuje, że nie zawsze zastanawiamy się nad rolą mediów i ich wpływie na dzieci, młodzież i dorosłych. Skupię się na pozytywach i negatywach telewizji i technologii komputerowych. Pozytywny wpływ telewizji na nasze życie:
Negatywny wpływ telewizji na nasze życie: 1. Pochłania dużo czasu (sprawia, że rodzice mają zbyt mało czasu na rozmowę i kontakt z dzieckiem) 2. Niektóre programy, dostarczają zbyt wielu scen przemocy, agresji, brutalności, co jest przyczyną agresywnych zachowań zwłaszcza u dzieci i młodzieży, szczególnie w połączeniu ze środkami psychoaktywnymi. 3. Oglądając film, dzieci przyjmują dosłownie elementy wizualne i nie są zdolne doszukiwać się przenośni czy symbolu. Ważne jest dla nich co film przekazuje, a nie to, co się za prezentowanymi treściami kryje. W ten sposób film animowany, naładowany przemocą, może stać się dla dziecka ciężkim przeżyciem, może wprowadzić w stan rozdrażnienia czy zachwiania równowagi psychicznej. 3. Uzależnia (często telewizor jest włączony rano lub po przyjściu ze szkoły czy z pracy, a wyłączany gdy domownicy Ida spać). 4. Sprawia, że rozmowy, kontakty w rodzinie odbywają się poprzez przekrzykiwanie włączonego telewizora. 5. Częste oglądanie telewizji prowadzi do zahamowania zainteresowania książką, co z kolei sprawia, że dzieci gorzej czytają, popełniają błędy ortograficzne. 6. Emitowanie reklam powoduje, że bardzo często chcemy mieć to, co jest reklamowane bez względu na to, czy jest to dobre czy złe, potrzebne lub nie. 7. Szczególnie podatne na wpływy TV są dzieci niedostosowane społecznie, z rodzin zdemoralizowanych, dla których prezentowane wzory są do przyjęcia i zaakceptowania. Telewizja może zachęcać je do zachowań aspołecznych i podsuwać im sposoby dokonywania przestępstw. 8. Telewizja może mieć również negatywny wpływ na rozwój fizyczny dziecka, może doprowadzić do różnego rodzaju chorób: nerwic, chorób oczu, słuchu, a w efekcie do zaburzeń typu dysgrafia, dysortografia czy zaburzeń koncentracji uwagi. 9. Telewizja zakłóca organizację dnia dziecka, zbyt mało ruchu i przebywania na powietrzu może spowodować inne choroby typu skolioza, kifoza, płaskostopie itp. 10. Może powodować zaburzenia komunikacji, gdyż dialog z ekranem jest zawsze jednostronny Pozytywny wpływ technologii komputerowych na nasze życie:
Negatywny wpływ technologii komputerowych na nasze życie:
Reasumując obarczanie telewizji i komputera za całe zło i drastyczne ograniczanie czasu z nich korzystania nie ma sensu. To rodzice i wychowawcy powinni nauczyć dzieci jak mądrze i rozsądnie z nich korzystać. Dziecko odizolowane od telewizji i bohaterów filmowych, które są przedmiotem rozmów i zabaw kolegów, czuje się gorsze od rówieśników. Z drugiej strony telewizja i komputer nie może zawładnąć jego czasem i stać się prawdziwym nałogiem, co niestety często ma miejsce. Bądźmy rozsądni pod każdym względem i odpowiedzmy sobie sami przed sobą: „szkodzą czy pomagają?”. Ewa Bielawska – pedagog szkolny
|
|
Szanowni rodzice i nauczyciele! Witam serdecznie po wakacjach. Wdrożyliśmy się już do pracy w kolejnym roku szkolnym. Czas więc rozpocząć cykl porad edukacyjno-wychowawczo-profilaktycznych. Zapraszam do odwiedzania strony www naszej szkoły oraz zakładki pedagoga szkolnego. Dzisiejsze rozważania dla jednych z Was być może będą zupełnie czymś nowym, o czym nigdy nie słyszeli, dla innych są już zauważonym problemem, z którym nie wiemy jak się mierzyć. Moją intencją jest zwrócenie Państwa uwagi na problem patostreamingu. „Nowe uzależnienia – niebezpieczny patostreaming” We współczesnych czasach, w jakich żyjemy coraz młodsze dzieci mają dostęp do sprzętów elektronicznych oraz Internetu. Często zanika również kontrola rodzicielska, przez co dostęp do tzw. „całego świata” staje się nieograniczony. W myśl zasady „to co jest inne, kontrowersyjne, wzbudza w ludziach ciekawość” młodzi ludzie stykają się w sieci z wieloma szkodliwymi materiałami, tzw. patotreściami. Na ryzyko korzystania z Internetu najbardziej narażone są dzieci oraz nastolatkowie, którzy nie zawsze potrafią oddzielić fikcję od prawdy, są ciekawi, poszukują nowych form rozrywki, chcą nawiązywać znajomości. Zatem kampanie i działania organizacji pozarządowych do tej pory skupiały się na uświadamianiu rodziców, by kontrolowali, jakie strony odwiedza ich dziecko i z kim się komunikuje. Organy ścigania zajmujące się cyberprzestępczością śledziły problem pedofilii, przemocy oraz oszustw w sieci. Im wcześniej, my rodzice i nauczyciele zdamy sobie sprawę, że patotreści są częścią Internetu, tym lepiej. Będąc bowiem świadomym, można na nie reagować. Nie wszystkie pełne przemocy i szkodliwe materiały internetowe są w myśl prawa uznawane za nielegalne. Dlatego pojawili się tzw. patostreamerzy (głównie na platformie YouTube) – osoby balansujące na granicy prawa, którzy poprzez transmisje na żywo wytwarzają tzw. patotreści. Są to steramy i shoty, filmy i zdjęcia, za pomocą których nadawcy prezentują postawy i działania sprzeczne z ogólnie przyjętymi normami społecznymi, przesycone brutalnością, agresją, przemocą, wulgaryzmami. Zawierają więc treści demoralizujące i obraźliwe, które mogą mieć negatywny wpływ na najmłodszych użytkowników Internetu. Patostreamerzy z jednej strony przyciągają odbiorców wrażeniem autentyczności i prawdziwego życia, z drugiej mija sporo czasu, zanim ktoś zgłosi szkodliwość transmisji i administrator portalu zareaguje. Dodatkowo podczas transmisji na żywo często zachęcają odbiorców do wpłacania datków, tzw. donejtów (zazwyczaj 2-5 zł), dzięki którym jednorazowo zarabiają nawet kilka tysięcy złotych. Patotreści przenikają do nas również od strony offline. Od ponad roku organizowane są gale Fame MMA, czyli zawody sportowe nawiązujące do dyscypliny mieszanych sztuk walki, w których konkurują celebry ci, youtuberzy i patostreamerzy. Emocje przed nimi podgrzewane są oczywiście w sieci. 30 maja 2019 roku podczas konferencji „Patotreści w Internecie. Niebezpieczna codzienność naszych dzieci” Fundacja „Dajemy Dzieciom Siłę” zaprezentowała raport ze swoich badań na nastolatkach w wieku 13-15 lat. 84% badanych ogląda lub oglądało materiały zawierające patotreści. 75% nastolatków ogląda te materiały z ciekawości, nudy, rozrywki, chęci bycia na czasie lub przynależności do grupy rówieśniczej. 38% respondentów uważa, że patotreści pokazują prawdziwe życie, a 18% podkreśla, że niektórzy twórcy materiałów wręcz im imponują. Zatem wniosek jest jeden – należy podjąć edukację w zakresie patotreści oraz pokazywania dzieciom i młodzieży innych, prawidłowych wzorców zachowań. Trudno w tej chwili określić, jakie skutki będzie miało oglądanie patotreści przez nastolatków, to jednak bezsprzecznie można stwierdzić, że takie materiały mają szkodliwy i demoralizujący charakter. Ich siła jest tym większa, że dla części nastolatków youtuber jest rodzajem autorytetu, z kim można się utożsamić, kogo życie można śledzić i naśladować. Autorzy badań podkreślają, że największym zagrożeniem jest obcowanie młodego człowieka z przemocą (zarówno fizyczną, psychiczną, jak i seksualną), od której nie stronią patostreamerzy. Nawet pośredni kontakt z zachowaniami agresywnymi może prowadzić z jednej strony do wzmacniania chęci bezpośredniego wyrażania agresji, z drugiej do usypiania wrażliwości na krzywdę oraz los ofiary. Kolejne zagrożenie to niezrozumienie oglądanych treści i kształtowanie nieprawdziwych przekonań na temat świata i ludzi. Niewątpliwie młodzi odbiorcy poprzez oglądanie patotreści będą uczyli się negatywnych wzorców zachowań oraz relacji tworzonych między ludźmi. Z materiałów tworzonych przez patostreamerów mogą czerpać zafałszowany obraz seksualności, relacji z rodzicami, partnerami czy nawet obcymi ludźmi. Bardzo realna jest obawa, że patotreści prowadzą do spłycania wrażliwości dziecka, ponieważ opatrzenie się z brutalnymi zachowaniami prowadzi do obojętności w prawdziwym życiu. Jak zatem chronić dzieci przed patotreściami? Czy jest to w ogóle możliwe? Punktem wyjścia może być rozmowa przeprowadzona w zaciszu domu, jak i w klasie. O co pytać? Przede wszystkim o motywację i o to, jak dzieci czują się podczas oglądania tych materiałów. W szkole pozwólmy dzieciom napisać odpowiedzi na kartkach, tak żeby nie musiały wypowiadać się przed rówieśnikami. Należy piętnować zachowania patostreamerów. Tłumaczyć dzieciom, dlaczego zachowanie tych osób jest niebezpieczne i szkodliwe społecznie. Zamiast zabraniać dzieciom dostępu do Internetu, pokazujmy alternatywę, dobra stronę Internetu, a zwłaszcza mediów z których dzieci korzystają. Porozmawiajmy z nimi o tym, czym się interesują, kim chcą być w przyszłości, jakie mają marzenia. Następnie przygotujmy listę edukacyjnych i merytorycznych kanałów – na YouTube znajdziemy przecież wiele treści związanych z nauką, podróżami, językami obcymi, ochroną środowiska czy szeroko pojętą kulturą. To my – dorośli użytkownicy Internetu – powinniśmy zainteresować się treściami, po jakie sięga dziecko, i wskazać mu inne, bardziej przyjazne miejsca. W domu i na lekcjach z wychowawcą należy prowadzić swego rodzaju trening empatii i uważności skierowanej ku drugiej osobie poprzez prowadzenie ćwiczeń aktywnego słuchania, komunikowania się, wyrażania swoich uczuć, bycia otwartym na uczucia innych. Pamiętajmy, że trening empatii to również dawanie przykładu i wzorca. Dajmy dzieciom poczucie, że mogą liczyć na dorosłych, których znają, do nich zwracać się ze swoimi problemami (a nie poprzez wpłacanie donejtów , mieć poczucie, że jest się znajomym sławnego youtubera). Z szacunkiem – Ewa Bielawska – pedagog szkolny Literatura:
|
|
Jak
zorganizować
udane i bezpieczne wakacje? – ulotka informacyjna
dla uczniów i rodziców Nadchodzą przez wszystkich wyczekiwane
wakacje. To cenny czas pod wieloma
względami – nie tylko pozwala odpocząć po wielu miesiącach szkolnych
obowiązków, ale także jest szansą zdobycia niepowtarzalnych doświadczeń,
rozwinięcia nowych kompetencji czy wprowadzenia ważnych zmian. Jest to również okazja do pogłębienia relacji
z rodzicami czy rodzeństwem. Po kolejnym
roku ciężkiej pracy marzymy o odpoczynku i myślimy, gdzie wyjechać, z kim się
spotkać, jak zaplanować ten wolny czas. Wakacje to w końcu urlop, na który
dzieci i młodzież, a także nauczyciele i wszyscy pracownicy szkoły w pełni sobie zasłużyły. Okazuje się, że
najlepsze wakacje to takie, które mają wszystkiego po trochu. Przede wszystkim
zabawy, ale i wypoczynku, spotkań towarzyskich i czasu ciekawie spędzonego w
pojedynkę. W trakcie warto tez robić coś, co będzie rozwijało nasz intelekt,
ale pamiętajmy – to też powinno sprawiać nam przyjemność. Aby wakacyjny wypoczynek był udany, nie powinno w nim
zabraknąć: 1.
Zmiany
otoczenia – co ułatwi oderwanie się od codzienności, wprowadzi urozmaicenie
i dostarczy nowych wrażeń. Możemy to osiągnąć poprzez dłuższy wyjazd na obóz
lub kolonie, wyjazd do dalszej rodziny czy chociażby weekendowe „wypady”. 2.
Urozmaiconej
aktywności - warto w miarę
możliwości starać się urozmaicać sposoby, w jaki spędza się czas w ciągu dnia
czy w ciągu tygodnia. Należy zadbać o czas na wyspanie się i relaks, aktywność
ruchową, spotkania z rówieśnikami, aktywności na świeżym powietrzu, rozrywkę,
np. hobby, aktywność intelektualną połączoną z zabawą, np. kalambury, czytanie
fajnej książki. 3.
Poznawania
nowych osób – jest ono atrakcyjne ze względu na to, że z nowymi znajomymi
można świetnie spędzać czas, jest szansą na nawiązanie przyjaźni oraz pozwala
ćwiczyć umiejętności interpersonalne. 4.
Nowych
doświadczeń i wyzwań – robienie czegoś po raz pierwszy i próbowanie swoich
sił w nowych sytuacjach rozwija zaradność, samodzielność i pewność siebie
dziecka oraz jego wiedzę o świecie. 5.
Samodzielnego
planowania aktywności – w czasie, kiedy nie trzeba chodzić do szkoły i
odrabiać lekcji, dzieci i młodzież mają większą swobodę decydowania o tym, co
będą robić danego dnia. To świetna okazja do trenowania umiejętności
samodzielnego planowania i organizacji czasu oraz rozwijania kreatywności
poprzez poszukiwanie nowych pomysłów do zabaw i aktywności. 6.
Pozytywnych
emocji – dominować powinna atmosfera zabawy i radości. Oczywiście mogą być
obowiązki, ale przeważać powinny przyjemności i odpoczynek. 7.
Bezpieczeństwa
– o zasadach bezpieczeństwa nie wolno zapominać nawet podczas najlepszej
zabawy. Zawsze należy zwracać uwagę na bezpieczeństwo własne oraz innych
będących z nami. W razie, gdyby działo się coś niepokojącego, niezwłocznie
wezwać pomoc. Udanych, bezpiecznych
wakacji, pełnych niesamowitych wrażeń życzy pedagog – Ewa Bielawska
|
|
20 reguł wychowania dzieci - Janusz Korczak
|
|
9 maja 2019 roku zorganizowaliśmy
Szkolny Dzień Profilaktyki. W tym dniu
odbyło się 6 warsztatów dla uczniów: 1. klasy
IIa,b - Słowa, które krzywdzą i ranią innych. Prawidłowa komunikacja u dzieci. 2. klasy Va
i 1/2 klasy Vb - Rozumiem, słucham, argumentuję, a nie atakuję - stop mowie
nienawiści. 3. klasy Vc
i 1/2 klasy Vb - Rozumiem, słucham, argumentuję, a nie atakuję - stop mowie
nienawiści. 4. klasy
VIa,b - Hejt - dokąd nas zaprowadzi? 5. klasy
VIIa,b - Mowa nienawiści jako problem społeczny, etyczny i moralny. 6. klasy
VIIIa,b - Wolność słowa, a mowa nienawiści, gdzie zaciera się granica? Nauczyciele szkolili się na warsztacie: Jak
rozmawiać z dziećmi o uprzedzeniach? Natomiast rodzice mieli szkolenie na temat:
Słowa, które krzywdzą i ranią innych. Prawidłowa komunikacja z dzieckiem i
otoczeniem. --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
|
|
Uczniowie z
orzeczeniami o potrzebie kształcenia specjalnego Zgodnie z obowiązującym Rozporządzeniem MEN z dnia 9 sierpnia 2017 r. w sprawie warunków organizowania kształcenia , wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych, niedostosowanych społecznie i zagrożonych niedostosowaniem społecznym (Dz.U. z 2017r. poz.1578) i Rozporządzeniem MEN z dnia 7 września 2017 r. w sprawie orzeczeń i opinii wydawanych przez zespoły orzekające działające w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych (Dz.U. z 2017 r. poz. 1743) dla uczniów wymagających stosowania specjalnej organizacji nauki i metod pracy wydaje się orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego. Dotyczy to uczniów: - niepełnosprawnych (niesłyszący i słabosłyszący; niewidomi i słabowidzący; z niepełnosprawnością ruchową, w tym z afazją; niepełnosprawni intelektualnie w stopniu lekkim; niepełnosprawni intelektualnie w stopniu umiarkowanym lub znacznym; z autyzmem, w tym z zespołem Aspergera; z niepełnosprawnościami sprzężonymi) - niedostosowanych społecznie - zagrożonych niedostosowaniem społecznym. Orzeczenie jest wydawane na wniosek rodziców ucznia. Zespół diagnozujący ucznia z poradni p-p może zasięgnąć opinii nauczycieli jego szkoły, i zazwyczaj tak się dzieje, informując o tym wnioskodawcę. Opinię taka pisze najczęściej wychowawca i nauczyciel zgłaszający problem. O opinię może również wystąpić sam wnioskodawca. Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego jest wydawane na okres roku szkolnego albo etapu edukacyjnego. Wówczas starosta lub jednostka samorządu terytorialnego ma obowiązek zapewnić takiemu uczniowi formę kształcenia zalecaną w orzeczeniu. Uczniom tym szkoła ma obowiązek zapewnić: - realizacje zaleceń zawartych w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego - warunki do nauki, sprzęt specjalistyczny i środki dydaktyczne odpowiednie ze względu na ich indywidualne potrzeby rozwojowe i edukacyjne oraz możliwości psychofizyczne - zajęcia specjalistyczne organizowane w szkole w ramach udzielania uczniom pomocy psychologiczno-pedagogicznej - inne zajęcia
odpowiednie ze względu na indywidualne potrzeby rozwojowe i edukacyjne oraz
możliwości psychofizyczne uczniów, w szczególności zajęcia rewalidacyjne,
resocjalizacyjne i socjoterapeutyczne (prowadzenie tych zajęć dyrektor szkoły
powierza nauczycielom lub specjalistom posiadającym kwalifikacje odpowiednie do
rodzaju niepełnosprawności ucznia) - integrację ze środowiskiem rówieśniczym, w tym uczniami pełnosprawnymi - przygotowanie do samodzielności w życiu dorosłym. Zgodne z Rozporządzeniem MEN z dnia 28 marca 2017 r. w sprawie ramowych planów nauczania dla publicznych szkół (Dz.U. z 2017 r. poz. 703), na zajęcia rewalidacyjne dla ucznia niepełnosprawnego przeznacza się 2 dodatkowe godziny tygodniowo. Uczniowi objętemu kształceniem specjalnym dostosowuje się program nauczania do jego indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych. Dostosowanie to następuje na podstawie opracowanego dla ucznia indywidualnego programu edukacyjno-terapeutycznego (IPET) uwzględniającego zalecenia zawarte w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego. IPET opracowuje zespół nauczycieli i specjalistów prowadzących zajęcia z uczniem na okres, na jaki zostało wydane orzeczenie. Pracę zespołu koordynuje wychowawca. Podstawa przygotowania IPETu jest wielospecjalistyczna ocena poziomu funkcjonowania ucznia (WOPFU), której dokonuje się co najmniej 2 razy w roku szkolnym. Oceniając efektywność IPET, zespół podejmuje – w miarę potrzeb – decyzję o jego modyfikacji. Rodzic ma prawo do: uczestniczenia w spotkaniach zespołu, opracowywania i modyfikacji programu, opracowywania wielospecjalistycznych ocen, otrzymania kopii programu i wielospecjalistycznych ocen. W szkołach ogólnodostępnych, w których kształceniem specjalnym objęci są uczniowie ze względu na : autyzm, w tym zespół Aspergera lub niepełnosprawności sprzężone można zatrudnić dodatkowo – z uwzględnieniem realizacji zaleceń zawartych w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego: 1. Nauczycieli posiadających kwalifikacje z zakresu pedagogiki specjalnej 2. Asystenta nauczyciela 3. Pomoc nauczyciela. W przypadku dzieci posiadających orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego uczniowie ci mogą uczyć się w szkole podstawowej do końca roku szkolnego w tym roku kalendarzowym, w którym kończą 20 rok życia, a w szkole ponadpodstawowej do końca 24 roku życia. Uczniom posiadającym orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego można przedłużyć okres nauki: 1. W szkole podstawowej: · O 1 rok – na I etapie edukacyjnym · O 2 lata – na II etapie edukacyjnym 2. W szkole ponadpodstawowej o 1 rok. Decyzje o przedłużeniu okresu
nauki podejmuje rada pedagogiczna po uzyskaniu: ·
Opinii
zespołu nauczycieli i specjalistów pracujących z uczniem i tworzących dla niego
IPET ·
Zgody
rodziców ucznia lub pełnoletniego ucznia. Decyzje o przedłużeniu okresu nauki
podejmuje się: 1.
W
przypadku szkoły podstawowej: ·
Na I
etapie edukacyjnym – nie później niż do końca roku szkolnego w klasie III ·
Na II
etapie edukacyjnym - nie później niż do
końca roku szkolnego w klasie VIII 2.
W
przypadku szkoły ponadpodstawowej – nie później niż do końca roku szkolnego w
ostatnim roku nauki. Uczeń, któremu wydłużono cykl kształcenia,
na zakończenie pierwszego roku realizacji wydłużonego cyklu nie podlega
klasyfikacji rocznej. Klasyfikacja ucznia jest dla niego śródroczną, gdyż nie
kończy klasy wraz z rówieśnikami. Uczniowi takiemu można wydać zaświadczenie o przebiegu nauczania. Uczeń z orzeczeniem o potrzebie
kształcenia specjalnego w szkole ogólnodostępnej
1. Formy pomocy p-p: Korzystanie z pomocy p-p w szkole jest dobrowolne i nieodpłatne. Udzielana jest ona uczniom w trakcie bieżącej pracy z nimi nauczycieli i specjalistów (pedagogów, psychologów, logopedów, doradców zawodowych i terapeutów pedagogicznych). Inne formy pomocy p-p to: klasy terapeutyczne, zajęcia rozwijające uzdolnienia, zajęcia rozwijające umiejętność uczenia się, zajęcia dydaktyczno-wyrównawcze, zajęcia korekcyjno-kompensacyjne, zajęcia logopedyczne, zajęcia rozwijające kompetencje emocjonalno-społeczne, zajęcia związane z wyborem kierunku kształcenia i zawodu, inne zajęcia o charakterze terapeutycznym, zindywidualizowana ścieżka kształcenia, porady, konsultacje, warsztaty i szkolenia, konsultacje, warsztaty i szkolenia dla rodziców uczniów i nauczycieli. 2. Udzielanie pomocy
p-p: Nauczyciele i specjaliści rozpoznają indywidualne potrzeby rozwojowe i edukacyjne oraz indywidualne możliwości psychofizyczne uczniów, bez obowiązku ich diagnozowania. Niezwłocznie udzielają uczniowi pomocy w trakcie bieżącej z nim pracy i przekazują informację o udzielanej pomocy wychowawcy klasy. Osobą, do której należy planowanie i koordynowanie udzielania uczniom pomocy p-p – we współpracy z nauczycielami i specjalistami- jest wychowawca. On informuje innych nauczycieli o objęciu ucznia pomocą p-p i taką informację przekazuje dyrektorowi szkoły. Dyrektor ustala: formy udzielania pomocy, okres ich udzielania i wymiar godzin, w których będą realizowane i przekazuje taką informację pisemnie rodzicowi ucznia. Planowanie i
koordynowanie udzielania pomocy p-p uczniom posiadającym orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego jest zadaniem zespołu
nauczycieli i specjalistów pracujących z uczniem. Ustalenia form udzielania
pomocy, okresu jej udzielania, wymiaru godzin są uwzględniane przy
opracowywanym dla ucznia indywidualnym
programie edukacyjno-terapeutycznym (IPET). Nowością w rozporządzeniu MEN jest umożliwienie dyrektorowi szkoły wystąpienia do publicznej poradni z wnioskiem o przeprowadzenie diagnozy i wskazanie sposobu rozwiązania problemu ucznia, u którego – mimo udzielanej w szkole pomocy p-p – nie nastąpiła poprawa funkcjonowania. Dokumentacją udzielania pomocy p-p są dzienniki zajęć i teczki pomocy p-p dla każdego ucznia.
|
||||||||||
|
ZABURZENIA EMOCJI U DZIECI Szanowni rodzice i
nauczyciele. W grudniowym rozważaniu postanowiłam zwrócić naszą uwagę na zagadnienie
zaburzeń emocjonalnych u dzieci.
Zaburzenia emocjonalne u dzieci są
coraz powszechniejszym zjawiskiem. Emocje odgrywają ważną rolę w życiu
każdego człowieka i to niezależnie od wieku. Rozwój emocjonalny
dzieci cechuje się wzbogacaniem i zróżnicowaniem życia uczuciowego.
Na zachowanie dziecka w szkole wpływ
ma wiele czynników. Są nimi między innymi: system nagród i kar wyniesiony z
domu (czyli tzw. wychowanie), doświadczenia z przedszkola, zdrowie fizyczne,
rozwój oraz EMOCJE. Zachowanie niektórych dzieci w szkole
bardzo nas niepokoi, szczególnie dlatego, że jest uciążliwe dla innych lub
niekorzystne dla samego dziecka. Tym bardziej trudno jest nam zrozumieć i
zaakceptować takie zachowanie, jeżeli naszym zdaniem nic go nie usprawiedliwia:
dziecko jest zdrowe, sprawne fizycznie, inteligentne. Zadajemy sobie wtedy
pytanie, dlaczego dziecko zachowuje się w ten sposób i jak mu pomóc? JAK OBJAWIAJĄ SIĘ ZABURZENIA EMOCJI U
DZIECKA? ·
gwałtowne wybuchy złości. W szkole najłatwiej
je zaobserwować, bo są szczególnie uciążliwe dla otoczenia. Mogą one mieć
formę ataku słownego lub fizycznego na inną osobę lub niszczenia
przedmiotów. Bywa, że dziecko kieruje złość na samego siebie, np.
zadaje sobie ból fizyczny uderzając głową w ścianę., albo psychiczny, niszcząc
coś, co do niego należy i jest dla niego ważne. ·
Wybuch złości może mieć formę „obrażenia się”,
zamknięcia się w sobie połączonego często z ucieczką albo ukryciem się w
niedostępnym miejscu. Charakterystyczne dla tych zachowań jest to, że
przyczyna wywołująca wybuch z punktu widzenia zewnętrznego obserwatora wydaje
się nieproporcjonalnie mała i nie znacząca w stosunku do siły, z jaką dziecko
zareagowało. Pamiętajmy jednak, że drobny, wydawałoby się, incydent
dotykający bolesnego problemu dziecka może doprowadzić do eksplozji. ·
Dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi przeżywają
częściej i intensywniej niż inne dzieci emocje złości i lęku, a także mają
trudności z wyrażaniem tych uczuć w sposób właściwy. Najczęściej
obserwowaną w szkole postacią lęku jest lęk przed oceną. Ujawnia się wtedy,
kiedy dziecko czuje się przez innych ludzi obserwowane i oceniane. W szkole
zdarza się to bardzo często: podczas odpowiedzi, sprawdzianów, egzaminów.
Podjęcie przez dziecko nauki w szkole może być dla niego bardzo dużym stresem i
lękiem przed nieznanym, nie poradzeniem sobie w szkole. Wszystkie dzieci
odczuwają wtedy pewien stopień niepokoju, ale są i takie, u których napięcie
powstałe w tych sytuacjach jest tak duże, że uniemożliwia im sprawne działanie.
Powoduje, że odczuwają „pustkę” w głowie, rezygnują z działania albo wykonują
zadanie poniżej swoich możliwości. Bywają agresywne, a ich zachowania w naszej
ocenie są nieadekwatne do bodźca. ·
Charakterystycznym objawem zaburzeń emocjonalnych jest
niezdolność do utrzymania własnej aktywności na odpowiednim, dostosowanym do
sytuacji poziomie. Obserwuje się u tych dzieci nadmierną aktywność albo
bierność. Dzieci nadaktywne nie wytrzymują
bezczynności, są w ciągłym ruchu, podejmują różnorodne działania dające
możliwość rozładowania pobudzenia, w jakim się znajdują. Jest to objaw bardzo
uciążliwy dla otoczenia. Nie mogąc dostosować swojej aktywności do wymagań,
uczniowie dezorganizują działania grupy, narażają siebie i innych na
niebezpieczeństwo, wymagają wzmożonej uwagi nauczyciela.. Ograniczenie aktywności, bierność także
jest objawem zaburzeń emocjonalnych. Bierność nie jest tak uciążliwa dla innych
jak nadaktywność i bywa niedostrzegana, warto jednak zwrócić na nią uwagę ze
względu na negatywne konsekwencje, jakie ma dla dziecka. Uczniowie bierni
często są odsuwani poza grupę. Ponadto bierność powoduje, że dziecko samo sobie
ogranicza możliwości rozwoju. Nie podejmując rozwiązania zadań, nie nabywa
nowych sprawności. Charakterystyczne cechy zachowań, które
występują u wszystkich dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi. ·
zaburzenia uwagi i nadmierne napięcie mięśniowe, których źródłem jest
wewnętrznie przeżywane napięcie psychiczne. ·
Dzieciom tym trudno się skoncentrować, łatwo
ich uwaga się rozprasza, ulega wahaniom. Występują chwile wyłączenia
przeplatające się z intensywną koncentracją uwagi na pewnych wybranych zadaniach
czy problemach. Nadmierne napięcie mięśni widać w ruchach, gestach, w
specyficznej napiętej sylwetce i mimice, zbyt silnym nacisku długopisu podczas
pisania. ·
Przymus wykonywania drobnych czynności wokół nosa,
obgryzanie paznokci, także wynika z nadmiernego
napięcia, które w ten sposób jest rozładowywane. PRZYCZYNY ZABURZEŃ EMOCJONALNYCH Przyczyny zaburzeń emocjonalnych najczęściej
tkwią w środowisku rodzinnym ucznia. To w rodzinie dziecko uczy się sposobu
wyrażania emocji. Obserwuje zachowanie rodziców przeżywających różne uczucia i
nieświadomie ich naśladuje. Jeżeli rodzice sami mają problemy emocjonalne, mogą
tą drogą przekazać je dziecku. Jednym z ważnych elementów świadomego
wychowywania dziecka przez rodziców jest nauczenie go, jak należy wyrażać
uczucia. Bardzo niebezpieczne jest zbyt wczesne wymaganie od dziecka
panowania nad sobą, zbyt duży rygoryzm w tym zakresie, ale także niekorzystny
jest nadmierny liberalizm, gdy nie pokazuje się dziecku żadnej potrzeby ani nie
uczy się żadnego sposobu kontrolowania swoich reakcji emocjonalnych. W rodzinie dziecko zdobywa podstawowe
informacje na temat samego siebie, o tym, jakie jest, jakie ma możliwości, co w
życiu może osiągnąć, do czego powinno dążyć. To, co człowiek myśli na swój
temat, jest bardzo emocjonujące. Myślenie o sobie, że jest się dobrym,
wartościowym, jest stanem korzystnym dla człowieka, więc budzi emocje
przyjemne; przeciwnie, przekonanie o własnej bezwartościowości jest niekorzystne
i bardzo przykre. Jeżeli dziecko jest poddawane w rodzinie częstej krytyce,
stawia mu się wymagania, którym nie jest w stanie podołać, może w nim wytworzyć
się niepewność co do własnej wartości, a towarzyszyć temu będą nieprzyjemne
emocje: poczucie bezradności, lęk przed oceną, złość na siebie albo innych. U
dziecka, w którego doświadczeniu życiowym przeważają emocje nieprzyjemne, które
żyje w atmosferze konfliktów, braku poczucia bezpieczeństwa, nadmiernych
wymagań, krytyki, częstych kar, rozwój emocjonalny nie będzie przebiegał
prawidłowo. JAK POSTĘPOWAĆ Z UCZNIEM Z ZABURZENIAMI EMOCJONALNYMI
W SZKOLE? Nauczyciel może pomóc
dziecku z zaburzeniami emocjonalnymi, jeżeli: 1. Stara się ucznia
zrozumieć, próbuje traktować zachowanie ucznia jako wyraz jego problemów, a nie
złej woli; 2. Postępuje tak, aby
uczeń wiedział, że może mu zaufać i czuć się z nim bezpiecznie. Znajduje czas
na indywidualny kontakt, okazuje swoje zainteresowanie jego problemami, potrafi
wysłuchać bez wygłaszania potępiających uwag i jest w stanie zachować pełną
dyskrecję. Dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi często wykazują znaczna
nieufność w stosunku do innych ludzi i unikają kontaktu. To nauczyciel powinien
wyjść z inicjatywą. Przełamanie
nieufności wymaga od nauczyciela wiele taktu, serdeczności, a niekiedy dużo
cierpliwości; 3. Pomaga dziecku odkryć
jego wartość. Dziecko czuje się bardziej wartościowe przez sam fakt, że dorosły
potraktował je poważnie i nawiązał z nim przyjazny kontakt. W szkole istnieje
ponadto cały szereg możliwości pokazania dziecku jego konkretnych umiejętności,
zdolności, które niewątpliwie posiada, a na które nikt nie zwrócił uwagi, bo
wszyscy byli skoncentrowani na trudnościach, jakie sprawia. Jeżeli dziecko nie
ma osiągnięć w żadnym przedmiocie nauczania, bardzo ważne jest umożliwienie mu
wykazania się w jakiejś innej dziedzinie. Uczeń z zaburzeniami emocjonalnymi łatwo
zraża się trudnościami, dlatego nie wystarczy odkryć jego możliwości, ale
trzeba je wspierać w działaniu, aby nie zrezygnował i nie odniósł porażki; 4. Pomaga dziecku w
odnalezieniu miejsca w grupie rówieśników. Niektóre zachowania dzieci z
zaburzeniami emocjonalnymi są dla ich kolegów trudne do zaakceptowania,
zwłaszcza ich drażliwość, wybuchy złości, przeszkadzanie na lekcjach.
Najtrudniej jest im zaakceptować to, że uczniowie ci są traktowani inaczej, że
poświęca się im dużo czasu, nauczyciel ma zwykle większą tolerancję na ich
„złe” zachowanie, daje im większą możliwość odpowiedzi w korzystnych warunkach,
bez obecności klasy itp. Nieco odmienne
traktowanie jest niezbędne w pracy z dzieckiem, które ma problemy emocjonalne,
i trzeba przekonać o tym jego kolegów. Przeprowadzenie z dziećmi rozmowy
pod nieobecność ucznia, którego dotyczy, i wyjaśnienie, że ich kolega ma
problem i wszyscy możemy mu pomóc, zwykle jest dobrze przyjęte i skuteczne.
Bardzo ważne jest, aby nauczyciel pomógł dziecku zaburzonemu ujawnić wszystko
to, co może być w nim atrakcyjne dla rówieśników, i wykorzystać we wspólnych
działaniach klasy, aby koledzy mieli możliwość poznania go także od pozytywnej
strony; 5. Potrafi nawiązać
współpracę z rodzicami ucznia. Nauczyciel powinien tak prowadzić rozmowy z
rodzicami, aby były one wspólnym poszukiwaniem rozwiązania problemu. Należy
unikać sytuacji, kiedy nauczyciel wyłącznie krytykuje zachowanie ucznia, mówi
tylko o problemach, jakie on sprawia, i formułuje oczekiwanie, że rodzice „coś
z tym muszą zrobić”. Istnieje niebezpieczeństwo, że rodzice nie wiedząc, co
mają robić, albo zaczną unikać kontaktu z nauczycielem, albo podejmą
chaotyczne, często polegające jedynie na zaostrzeniu kar sposoby oddziaływania
na dziecko. W przeprowadzonych rozmowach powinno dojść do stworzenia
konstruktywnych pomysłów na to, jak postępować z dzieckiem w szkole i w domu,
aby te oddziaływania uzupełniały się i służyły rozwiązaniu problemu. NAJWAŻNIEJSZE ZE STRONY DOROSŁYCH JEST: ·
Wykazanie szczerego zainteresowania dzieckiem i
przeżywanych przez niego emocji. Nazywajmy je, gdyż w ten
sposób dziecko uczy się nazywać własne emocje i je akceptować (widzę, że coś
Cię zdenerwowało; rozumiem, że to cię zawstydziło, rozumiem, że to jest dla
Ciebie trudne, zauważyłam, że nie masz ochoty …, itp.); ·
Pokazanie jak dziecko może poradzić sobie z uczuciami
trudnymi (jeśli coś Cię złości możesz mi o tym powiedzieć, narysuj co cię złości,
potargaj kartkę na małe kawałki, idź do toalety i tam pokrzycz, itp.). ·
Kiedy dziecko jest agresywne, krzyczy lub atakuje inne
dzieci, należy odizolować go od reszty klasy i dopiero kiedy się uspokoi,
porozmawiać o tym co czuje i jak może sobie poradzić następnym razem; ·
Nigdy nie moralizujmy, nie obwiniajmy dziecka, nie
porównujmy do innych, ·
Nie zawstydzajmy dziecka, tłumacząc przed innymi jego
zachowanie; ·
Nie wymagajmy od dziecka panowania nad swoimi
emocjami, powiedzmy mu, że rozumiemy jego emocje, znajdźmy dobre rozwiązanie; ·
Pokażmy dziecku jak może kontrolować emocje i
ograniczać złe nastroje – bardzo ważny jest nasz własny przykład!; ·
Uczmy dziecko dobrego myślenia o sobie, pokazujmy, co
w nim dobre, jakie ma talenty, co potrafi już osiągnąć; to budzi przyjemne
emocje; ·
Starajmy się stworzyć dziecku świat bez konfliktów –
kłócący się rodzice, brak poczucia bezpieczeństwa, nadmierne wymagania,
krytyka, częste kary – nie sprzyjają prawidłowemu rozwojowi emocjonalnemu; ·
Wykażmy się cierpliwością – nic nie przychodzi szybko
i łatwo, a każdy nawyk potrzebuje czasu na jego przyswojenie. Wykorzystałam
fragmenty http://profesor.pl/publikacja,7746,Artykuly,Zaburzenia-emocjonalne-w-zachowaniu-uczniow 1. Hang – Schnabel G.,2001, Agresja w przedszkolu, wyd. Jedność, Kraków. 2. Kozłowska
A.,1996, Jak pomagać dziecku z zaburzeniami życia uczuciowego, wyd. Żak,
Warszawa. 3. Portmann
R., Gry i zabawy przeciwko agresji. 4.Ranschburg
J.,1993, Lęk, gniew, agresja ,wyd. WSiP, Warszawa. 5. Kozłowska
A., 1996, Jak pomagać dziecku z zaburzeniami życia uczuciowego, Żak, Warszawa. 6.
Krowatschek P.,2006, Jak poradzić sobie z agresją u dzieci. Poradnik dla
rodziców, WAM, Kraków. 7. Krahe A.,
2005, Agresja, Gdańskie Wydawnictwo Pedagogiczne, Gdańsk. 8.Rumpf J., 2003, Krzyczeć, bić,
niszczyć-agresja i dzieci w wieku do 13 lat, Gdańskie Wydawnictwo
Psychologiczne, Gdańsk. 9. Szostak
S., Tabaka A., 2004, Porozmawiajmy o agresji, Rubikon Pedagog: Ewa Bielawska
|
|
Szkolenie dla
nauczycieli z profilaktyki pt. ” Narkotyki, co trzeba wiedzieć?” w dniu 12 grudnia 2018
roku W szkoleniu uczestniczyło 25 nauczycieli. Zostało ono sfinansowane przez
Gminną Komisję Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w Gródku. Spotkanie profilaktyczne
z nauczycielami miało na celu: 2.
Zapoznanie z przyczynami sięgania po narkotyki przez młodzież.
3.
Przekazanie rzetelnej wiedzy na temat narkotyków i innych środków
odurzających oraz uzależnień.
4.
Zachęcenie nauczycieli do rozmowy nt. czynników chroniących. 5.
Przegląd działań profilaktycznych. 6.
Gdzie szukać informacji i pomocy? 7.
Budowanie koalicji profilaktycznej/interwencyjnej między wychowawcą, pedagogiem,
rodzicami oraz osobami/służbami z zewnątrz zajmującymi się rozwiązywaniem
problemów alkoholowych i narkotykowych. Niepokój
rodziców i nauczycieli powinny budzić wszelkie zmiany w zachowaniu i osobowości
dziecka, zmiany wyglądu i stanu zdrowia oraz zmiany nawyków. Stąd, w
opiece nad dzieckiem ważne, aby być czujnym, bacznie je
obserwować oraz uważnie słuchać tego, co mówi. Taka postawa umożliwi
odczytanie sygnałów ostrzegawczych i zareagowanie w porę na
zagrożenie. |
1 grudnia obchodzony jest Światowy Dzień Walki z AIDS Na całym świecie prawie 37 mln ludzi jest
zakażonych wirusem HIV. W Europie w ostatnich 10 latach tempo, w jakim
rejestrowane są rocznie nowe przypadki infekcji tym patogenem zwiększyło się o
połowę. To epidemia, o której wciąż ciężko rozmawiać, a chorzy cały czas
spotykają się z niezrozumieniem, brakiem tolerancji i strachem. Czerwona
kokardka Symbolem jedności z osobami zakażonymi wirusem HIV i cierpiącymi z powodu AIDS jest czerwona kokardka. Kolor czerwony ma symbolizować nie tylko krew, ale też gniew, walkę i miłość. Czerwona kokardka nawiązuje również do wsparcia rodziny, bliskich i przyjaciół osób chorych na AIDS. Kształt tej kokardki to odwrócona litera „V” - co z kolei obrazuje dotychczasowy brak zwycięstwa w walce z HIV/AIDS. Czy to epidemia? W 2016 r. zarejestrowano rekordową liczbę 160
tys. przypadków zakażeń wirusem HIV w regionie europejskim – alarmuje Światowa
Organizacja Zdrowia (WHO). Aż 80 proc. tych zakażeń przypada na kraje Europy
Wschodniej. Jeśli nic się nie zmieni, trudno będzie zahamować wzrost epidemii
HIV do 2030 r. Zapobieganie zakażeniom HIV – zasada ABC
Mnie
to nie dotyczy! Niestety, wiele osób wciąż myśli, że HIV i AIDS ich nie dotyczy. Blisko 90% Polaków nigdy nie wykonało testu na obecność wirusa. W powszechnym mniemaniu ta choroba dotyka tylko tych, którzy biorą narkotyki i mają wielu partnerów seksualnych. To prawda, że te czynniki zwiększają ryzyko zakażenia HIV, jednak może się do zdarzyć każdemu z nas - nie musimy być tego świadomi. Pech, chwilowa nieostrożność, niewiedza. Przyczyn jest wiele, dlatego powinniśmy robić badanie na HIV/AIDS regularnie i bez skrępowania. W IMIENIU KLASY IVA i pań: Elżbiety
Romańczuk, Eweliny Ostapczuk i Ewy Bielawskiej ZAPRASZAMY NA APEL UCZNIÓW KLAS IV-VI W DNIU 3 GRUDNIA 2018 ROKU Pedagog: Ewa Bielawska
|
Program profilaktyczny „Debata”
29 października 2018 roku z inicjatywy pedagoga szkolnego przy współpracy z Gminną Komisją Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w Gródku , która sfinansowała program, uczniowie klas VI i VII brali udział w rekomendowanym programie profilaktycznym „Debata”. Zadaniem naszym - szkoły, jak i programu jest zapobieganie przedwczesnemu używaniu alkoholu, towarzyszącym temu konsekwencjom oraz promowanie postawy trzeźwości.
Cele szczegółowe programu to: • Wzrost wiedzy o możliwościach rozwoju bez używania substancji psychoaktywnych i zmiana błędnych przekonań normatywnych (pro-alkoholowych norm środowiskowych) • Klaryfikacja wartości w kierunku promocji zdrowego stylu życia • Wzmocnienie tendencji do podejmowania abstynencji w sytuacji nacisków środowiskowych – osłabienie siły presji rówieśniczej i ze strony środowiska dorosłych – rodziców i nauczycieli. W programie wykorzystywane były różne metody odwołujące się do dialogu motywującego.
Oto niektóre z nich: • przekaz wiedzy na temat alkoholu etylowego i historii jego używania • „burza mózgów na temat korzyści i szkód związanych z używaniem alkoholu, której celem była zmiana stereotypów oraz zweryfikowanie mitów związanych z alkoholem • proste scenki dramowe ilustrujące negatywne konsekwencje/straty związane z piciem alkoholu • zabawy dydaktyczne • promowanie zabawy bez alkoholu (wykorzystanie skeczu) • praca grup nad tym „co nas może chronić” • osobiste świadectwo prowadzącego zajęcia jako dorosłego abstynenta • sesja odpowiedzi na pojawiające się pytania i wątpliwości. Pedagog: Ewa Bielawska |
|
Warsztaty „Między zabawą a zdrowiem” 9 października 2018 roku z inicjatywy pedagoga szkolnego – p. Ewy Bielawskiej uczniowie z klas II i III Szkoły Podstawowej w Gródku wraz z wychowawcami: Ewą Klimowicz, Bożeną Gąsowską i Marią Abramowicz uczestniczyli w warsztatach „Między zabawą a zdrowiem” prowadzonych przez edukatora fundacji Zdrowe Kieszonkowe.pl. Zajęcia dotyczyły zdrowego odżywiania. Dzieci dokładnie przeanalizowały piramidę pokarmową. Poznały 10 zasad zdrowego żywienia które, aby być zdrowym, prawidłowo się rozwijać i mieć energię i siłę do nauki powinny stosować: 1. Każdego dnia jedz 5 posiłków w odstępach 3-4 godzin. 2. Jedz jak najwięcej warzyw i owoców. 3. Wybieraj produkty zbożowe z pełnego ziarna. 4. Każdego dnia wypijaj przynajmniej 3-4 szklanki mleka, jogurtu lub kefiru naturalnego (częściowo możesz je zastąpić serem twarogowym lub żółtym). 5. Jedz chude mięso, ryby, jajka i nasiona roślin strączkowych (unikaj przetworzonych produktów mięsnych – wędlin, parówek, kiełbas). 6. Tłuszcze zwierzęce (masło, smalec) zastąp olejami roślinnymi (olej rzepakowy, oliwa z oliwek). 7. Unikaj cukru i słodyczy, nie pij słodkich napojów – w zamian sięgaj po owoce i orzechy. 8. Ogranicz dodawanie soli do potraw (unikaj słonych przekąsek typu chipsy, paluszki, krakersy oraz żywności fast food – hamburgery, zapiekanki, kebaby). 9. Pij każdego dnia minimum 6 szklanek wody. 10. Ćwicz codziennie przynajmniej 60 minut. Pedagog: Ewa Bielawska |
|
Działania
profilaktyczne, wychowawcze, edukacyjne oraz informacyjne Szkoły Podstawowej w
Gródku w zakresie
przeciwdziałania zjawisku narkomanii Rok szkolny
2018/2019 Realizując
działania opisane w ROZPORZĄDZENIU
MINISTRA EDUKACJI NARODOWEJ z dnia 18 sierpnia 2015 r. „w sprawie zakresu i
form prowadzenia w szkołach i placówkach systemu oświaty działalności
wychowawczej, edukacyjnej informacyjnej i profilaktycznej w celu
przeciwdziałania narkomanii” (Dz. U. z 2015 r., poz. 1249), szkoła
opracowała niniejszy dokument, stanowiący listę działań podejmowanych przez
placówkę, mających na celu przeciwdziałanie oraz zapobieganie problemowi
narkomanii. Przygotowanie wspomnianych aktywności zostało poprzedzone procesem
diagnozy przeprowadzonej we wrześniu 2018 roku. Zawarte
z diagnozy wnioski stały się podstawą określenia i analizy występujących w
szkole czynników ryzyka oraz zapobiegających im czynników chroniących,
odzwierciedlonych w dokumencie: „Diagnoza
czynników ryzyka oraz czynników chroniących”. Na bazie przeprowadzonych
prac, opracowanych dokumentów oraz wyznaczonych w Rozporządzeniu obszarów,
zaplanowane działania zostały podzielone na cztery kategorie, tj. działalność: 1)
wychowawczą, 2)
edukacyjną, 3)
informacyjną, 4)
profilaktyczną. Zaplanowane
propozycje działań mają na celu, opisane w Rozporządzeniu, skuteczne
przeciwdziałanie pojawianiu się zachowań ryzykownych związanych z używaniem
środków odurzających, substancji psychoaktywnych, środków zastępczych, nowych
substancji psychoaktywnych przez uczniów i wychowanków naszej placówki, w
szczególności charakteryzujących się nieprzestrzeganiem przyjętych dla danego
wieku zwyczajowych norm i wymagań, niosących ryzyko negatywnych konsekwencji
dla zdrowia fizycznego i psychicznego oraz jego otoczenia społecznego.
|
|
Drodzy rodzice i wychowawcy!
Chcemy chronić nasze dzieci i wychowanków przed zachowaniami ryzykownymi. Oto kilka zasad, na które należy zwrócić uwagę. Jedną z najważniejszych przyczyn sięgania przez młodzież po dopalacze, narkotyki są zaburzone więzi emocjonalne w rodzinie, dlatego też wskazać można zestaw uniwersalnych zasad, których przestrzeganie powinno być podstawą w każdym domu rodzinnym: 1) Mów dziecku, że jest dla ciebie najważniejszą osobą, że zależy Ci, by było zdrowe i szczęśliwe, poznaj jego przyjaciół, zainteresowania i sposoby spędzania czasu wolnego; 2) Rozmawiaj z dzieckiem często, pytaj o jego zdanie, uważnie słuchaj, rozmawiaj także na trudne tematy – o narkotykach, alkoholu, dojrzewaniu; 3) Postaw jasne granice – wyraź zdecydowany sprzeciw wobec używania narkotyków i innych środków psychoaktywnych, podaj oczekiwania dotyczące godzin powrotu do domu, kontaktów z kolegami; 4) Porozmawiaj na temat nacisku i manipulacji ze strony osób/grupy zażywających substancje psychoaktywne, sprawdzaj na co wydawane jest kieszonkowe; 5) Doceniaj wysiłki w osiąganiu celów, chwal dziecko za sukcesy i odpowiedzialność - podnosisz tym jego poczucie własnej wartości; 6) Zapewniaj, że zawsze może liczyć na twoją pomoc w trudnych sytuacjach.
Niezależnie od funkcji pełnionej w procesie wychowawczym warto też pamiętać o kilku ważnych sprawach: 1) Bądź przykładem, postępuj tak, by być wiarygodnym. Dzieci są dobrymi obserwatorami i łatwo zauważą, gdy nie robisz tak, jak mówisz; 2) Wymagaj, ale stawiaj dziecku warunki możliwe do spełnienia; 3) Bądź konsekwentny, aby dziecko liczyło się z Tobą i wiedziało, że ustalone przez Ciebie normy w ważnych sprawach muszą być respektowane; 4) Poznaj przyjaciół i znajomych dziecka. Pamiętaj, że w tym wieku koledzy odgrywają dużą rolę i często mają duży wpływ; 5) Szanuj prawo dziecka do własnych wyborów, opinii, dysponowania swoim wolnym czasem. Doradzaj, ale nie narzucaj swojej woli; 6) Nie bądź nadmiernie opiekuńczy, pozwól dziecku zdobywać doświadczenia; ono uczy się życia przede wszystkim robiąc nowe rzeczy, sprawdzając. Czasem popełnia przy tym błędy, bądź zatem czujny i w porę reaguj.
Jeśli jesteś wychowawcą lub nauczycielem w szkole: 1) Prowadź działania integracyjne w klasie; 2) Sprawnie zarządzaj klasą; 3) Staraj się budować dobre relacje, (stwórz dobry klimat w klasie); 4) Buduj dobre relacje z rodzicami, by zachęcić ich do współpracy; 5) Reaguj na problemy dzieci i młodzieży, udzielaj wsparcia w przeżywanych trudnościach; 6) Sprawdzaj z kim kontaktuje się młodzież; 7) Porozmawiaj o zagrożeniach, wyraź zdecydowany sprzeciw wobec używania narkotyków i innych środków psychoaktywnych; 8) Wyjaśnij, żeby dziecko bezwzględnie informowało bezpośrednio zarówno wychowawcę, pedagoga, jak i rodzica o wszelkich sytuacjach zagrożenia (np. obcy ludzie wokół szkoły, oddalanie się innych uczniów poza miejsce prowadzonych zajęć, rozmowy młodzieży o zakupach z nieznanego źródła, itp.). 9) Stwórz dzieciom i młodzieży możliwość udziału w konstruktywnych i zdrowych formach aktywności, które sprzyjałyby rozwojowi i tym samym ograniczałyby sięganie po środki psychoaktywne ( zajęcia sportowe, artystyczne, wolontariat, harcerstwo i inne).
Niezależnie też od funkcji pełnionej w procesie wychowawczym dziecka (Rodzice/opiekunowie/ wychowawcy) są sytuacje, których nie wolno bagatelizować. Mamy prawo sądzić, że dzieckiem dzieje się coś niedobrego, gdy zauważyć można kilka z wymienionych niżej objawów równocześnie: 1) Dziecko oddala się od Ciebie, staje się obce, mimo, że wcześniej byliście blisko; 2) Ma kłopoty z nauką, choć wcześniej dobrze sobie radziło, wagaruje; 3) Unika rozmów, kontaktu, ,,kręci” w rozmowie, kłamie; 4) Jest niecierpliwe, rozdrażnione; 5) Jest na zmianę pobudzone lub ospałe, sypia o dziwnych porach; 6) Znika często w ciągu dnia z domu pod dowolnym pretekstem i stara się unikać kontaktu po powrocie; 7) Wraca bardzo późno lub bez uzgodnienia nocuje poza domem; 8) Ma nowych znajomych, których nie chce zapraszać do domu; 9) Kwestionuje szkodliwość narkotyków, uważa że powinny być zalegalizowane; 10) Ma nadmierny apetyt lub nie ma apetytu; 11) Ma przekrwione oczy, zwężone lub rozszerzone źrenice, przewlekły katar; 12) W jego pokoju dziwnie pachnie, miewa fifki i fajki różnych kształtów, bibułki do skrętów, biały proszek, pastylki nieznanego pochodzenia, opalone folie aluminiowe, leki bez recept, nieznane chemikalia; 13) Z domu znikają pieniądze i wartościowe przedmioty. Pedagog: Ewa Bielawska |
|
Być dobrym rodzicem |
|
Fakty na temat kłamstwa dzieci |
|
O potrzebie bliskości i więzi w rodzinie
|
|
|
- programy filtrujące [116.5 Kb]
- PEGI [69.5 Kb]
|
DOPALACZE GDZIE SZUKAĆ POMOCY? |
 |
|
W dobie cyfryzacji i
komputeryzacji, gdzie wszystkie treści są łatwo dostępne a więzi między ludźmi
zacierają się, problem agresji, szczególnie wśród dzieci i młodzieży zaczyna
narastać, stając się realnym zagrożeniem. Dlatego odpowiadając na zdiagnozowane
potrzeby szkoły z inicjatywy pedagoga szkolnego dnia 13 grudnia 2017 r. odbyło
się szkolenie dla nauczycieli na temat „Jak zapobiegać agresji w szkole?”prowadzone
przez panią psycholog Agnieszkę Fiedoruk z Centrum wsparcia, rozwoju i profilaktyki
w Białymstoku. Szkolenie miało na celu uświadomienie
jakie są rodzaje, przejawy agresji i skąd się ona bierze w uczniach. Poznano
cechy charakteryzujące agresora i ofiarę przemocy szkolnej. Rozważano gdzie tak
naprawdę tkwią przyczyny zachowań agresywnych i jaki ma to wpływ na system
rodzinny i szkolny. Pomoże to wszystkim pracownikom szkoły dotrzeć do
rzeczywistej przyczyny agresji poszczególnych uczniów i wpłynąć na nią. Pani psycholog zwróciła również uwagę na
problem złości u dzieci oraz system nagród i kar i kwestię rozumienia kary
przez dziecko. Podkreśliła różnicę pomiędzy karą a ponoszeniem
konsekwencji. Pedagog: Ewa Bielawska
"Staraj się aby twoja teraźniejszość (Aldona Różanek)
"Dzieci nie potrafią słuchać starszych, nigdy
natomiast nie zawodzi ich naśladowanie"
James Baldwin Akceptuj swego ucznia Bądź dla niego oparciem Chwal go za wszystko Dotrzymuj przyrzeczeń Egzekwuj prawa i obowiązki Formułuj precyzyjnie wymagania Gospodaruj efektywnie jego czasem Hamuj dyskretnie niewłaściwe zapędy Interesuj się jego osobą Jednocz jego rozum, ducha i ciało Kieruj wszechstronnie jego rozwojem Licz się z jego zdaniem Łagodź stresy i cierpienia Miej cierpliwość Nie oszukuj go Okazuj mu zaufanie Pokaż, że jesteś omylny Rozwijaj jego samodzielność Słuchaj uważnie tego, co mówi Troszcz się o niego Ukaż mu wartość i piękno życia Wierz w jego możliwości Y...? (niewiadoma – bądź na nią przygotowany) Zachęcaj go do dalszej pracy
POWODZENIA!
Pedagog, czyli kto?
Pedagog szkolny – to osoba zatrudniona w szkole w
celu uzupełniania , pogłębiania i rozszerzania działalności
dydaktyczno-wychowawczej prowadzonej przez nauczycieli.
Ale głównym partnerem w pracy pedagoga szkolnego jest UCZEŃ !!!
Zadania pedagoga szkolnego wynikające z Rozporządzenia MEN z dnia 30 kwietnia 2013r.: w sprawie zasad udzielania i organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach § 23. Do zadań pedagoga należy w szczególności: 1) prowadzenie badań i działań diagnostycznych uczniów, w tym diagnozowanie indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych uczniów w celu określenia przyczyn niepowodzeń edukacyjnych oraz wspierania mocnych stron uczniów; 2) diagnozowanie sytuacji wychowawczych w przedszkolu, szkole lub placówce w celu rozwiązywania problemów wychowawczych oraz wspierania rozwoju uczniów; 3) udzielanie pomocy psychologiczno-pedagogicznej w formach odpowiednich do rozpoznanych potrzeb; 4) podejmowanie działań z zakresu profilaktyki uzależnień i innych problemów dzieci i młodzieży; 5) minimalizowanie skutków zaburzeń rozwojowych, zapobieganie zaburzeniom zachowania oraz inicjowanie różnych form pomocy w środowisku szkolnym i pozaszkolnym uczniów; 6) inicjowanie i prowadzenie działań mediacyjnych i interwencyjnych w sytuacjach kryzysowych; 7) pomoc rodzicom i nauczycielom w rozpoznawaniu i rozwijaniu indywidualnych możliwości, predyspozycji i uzdolnień uczniów; 8) wspieranie nauczycieli, wychowawców grup wychowawczych i innych specjalistów w udzielaniu pomocy psychologiczno-pedagogicznej.
Wśród poruszanych problemów najczęściej znajdują się: • Trudności w nauce
Miły Uczniu zwróć się do pedagoga gdy:
Przyjdź także z każdą sprawa, z którą sam nie potrafisz sobie poradzić. PRZYJDŹ :) POSTARAM SIĘ POMÓC .
W każdej ważnej dla dziecka sprawie, spotkam się z Państwem w dogodnym terminie - po wcześniejszym kontakcie telefonicznym pod numerem: 508557096 Zapraszam. Postaram się pomóc.
|
 Słowa dają moc [ 32 Kb ] |
Dekalog dla rodziców i wychowawców [ 27 Kb ] |
Savoir [ 44 Kb ] |
Leksykon pojęć stosowanych w opiniach z poradni [ 46.5 Kb ] |
|
telefony zaufania [ 230 Kb ] |
W trzeci czwartek listopada (w tym roku 17 listopada) obchodzony jest Światowy Dzień Rzucania Palenia, z inicjatywy amerykańskiego dziennikarza Lynna Smitha. Dziennikarz w 1974 roku zaapelował do czytelników swojej gazety, by przez jeden dzień powstrzymali się od palenia papierosów. Efekt był zaskakujący – aż 150 tysięcy ludzi próbowało przez jedną dobę wytrzymać bez tej używki. W następnych latach akcja objęła swoim zasięgiem wszystkie stany i większość palaczy. Zachęcone powodzeniem akcji Amerykańskie Towarzystwo Walki z Rakiem uznało trzeci czwartek listopada (tydzień przed obchodzonym w Stanach Zjednoczonych Dniem Dziękczynienia) za Dzień Rzucania Palenia. |
|
edukacja wczesn. 30.03 - 03.04 [ 27 Kb ] |
 |
~ copyright © 2004-2021 Szkoła Podstawowa w Gródku ~ all rights reserved ~ |
 |